De oceaan over met Sta Vast: Pittige zeiltochten, vastlopen en een tropisch onweer...

Van Baitiquiri naar Baracoa is het 120 mijl varen. Om half acht ’s avonds lichten we het anker. Er is net genoeg licht om de smalle geul van 14 meter die toegang geeft tot de baai, uit te varen. Uit de beschutting van de baai gaat de zee wild tekeer. Korte rommelige golven veranderen de Sta Vast in een onaangename kermisattractie. De kinderen zoeken al snel hun bed op. Om Baracoa aan de Oostkust van Cuba te halen, moeten we heel scherp aan de wind varen. De autopilot houdt goed stand, maar het wordt een zware nacht. Het water komt met bakken over het gangboord. ’s Nachts ontdekt Vincent dat het meertouw dat ik nogal slordig vergeten binnenhalen was toen we vertrokken, niet meer aan de reling hangt. Dat verklaart waarom de motor zo vreemd klonk eerder. Motoren is geen optie meer en dat betekent opkruisen tot we er zijn en hopen dat er geen schade is. De hele nacht moeten we om het uur overstag gaan. Als Vincent eindelijk even slaapt, wacht ik te lang om de koers te wijzigen en de kliffen van Baracoa zien we heel erg dichtbij. Ik schreeuw Vincent wakker en gelukkig lukt het om de genua over te trekken en gaan we net op tijd overstag. In de late namiddag varen we op zeil Baracoa binnen en we ankeren succesvol zonder de motor nog aan te zetten. Vincent duikt onder de boot en inderdaad, het meertouw zit in de schroef maar lijkt geen schade berokkend te hebben.
Als de official aan boord komt, blijkt dat we met onze internationale despacho (waarin men ervan uit gaat dat je het Cubaans grondgebied zal verlaten) niet meer aan land mogen in Baracoa. Wat een teleurstelling. De bureaucratie op Cuba en eerder in de Dominicaanse Republiek maakt het zeilers niet erg makkelijk. Die nacht slapen we niet veel. De baai is niet zo beschut als we hoopten en we rollen hard. Nauwelijks uitgeslapen verlaten we Cuba om de oversteek naar Great Inagua te maken. Gelukkig is het een prachtige dag! We komen goed vooruit, met een gemiddelde snelheid van 7 knopen klieft de boot door de toch wel hoge golven. Als we een grote mahi mahi aan de haak slaan, is het feest compleet! Verse vis! Dat was al even geleden. Er staat mahimahi-burger op het menu met gebakken aardappelen. Iedereen blij! Dat we even later ons anker moeten uitgooien in de onbeschutte baai voor Mathewtown op Great Inagua en dus alweer van links naar rechts als een stuiterbal rollen is een kleine domper op de feestvreugde. Maar we zijn zo moe dat we er nauwelijks iets van merken. De dag nadien leren we een Nederlands koppel kennen dat net van de Bahama’s kwam en zij doen ons besluiten om koers te zetten naar de exuma’s. Maar eerst zeilen we naar Crooked Island. Een vrijwel onbewoond, behalve door flamingo’s en andere zeevogels, plat droog eiland met het meest azuurblauwe water. Volgens de vaargids. We blijven sceptisch, tot we het met onze eigen ogen zullen aanschouwen. De eerste 50 mijl (10uur) zeilen we aan een gezapig tempo over een zee die eindelijk nog eens rustig is. We waren bijna vergeten hoe heerlijk we dit onderweg zijn vinden. Iedereen is in zijn nopjes. De kinderen spelen spelletjes, wij maken plannen en doen zelfs een dutje. Tegen de avond valt de wind weg, en de volgende 100 mijl moet de motor aan, niet ideaal, maar we zijn al lang blij dat de zee zich koest houdt. Alles is beter dan dat beuken tegen de die venijnige golven zoals het op onze laatste tochten vaak was. De nacht verloopt ook rustig. We slagen er zelfs in om allebei wat slaap te pakken. Als de zon op is, zien we waarom de Bahama’s zo populair is bij cruisers. Azuurblauw water: check, helwitte stranden: check. We zijn euforisch! Nu moeten we nog op de ankerplek geraken. Aan elektronische kaarten heb je hier niet veel. Navigeren doe je hier op het zicht. Eyeball navigation. Eigenlijk staat de zon nog niet hoog genoeg maar we denken het kleurverschil in het water genoeg te kunnen onderscheiden . Het eerste half uur gaat het goed. Simon en ik geven instructies van voor op de boeg. Het verschil tussen wat we waarnemen en wat de kaarten ons vertellen is echter zo groot dat we er wat van in de war geraken. Aan bakboord zou er een grote zandbank moeten liggen, maar wij zien ze niet. Enkele tellen later beseffen we waar ze is. Onder de boot! Bang. De Sta Vast loopt vast. Tevergeefs proberen we met de motor in vooruit en achteruit, maar het mag niet zijn. Een half uur in de Bahama’s en we zijn al vastgelopen! Wat nu? Een visser merkt dat we problemen hebben en probeert ons met zijn motorboot los te trekken, maar we bewegen geen centimeter. Ook het winchen met het anker is niet succesvol. Er zit niets anders op dan te wachten tot het hoog water wordt en hopen dat we dan kunnen wegvaren. Eerst moet het water nog 40 cm zakken. Na een uur kan zelfs Eliseke naast onze boot staan! Het is een bevreemdende situatie. Gelukkig weten we dat de kiel de 16 ton goed kan houden. Dat heeft Olav Cox getest toen we haar kochten. We profiteren er van om de onderkant van de boot te poetsen en zwemmen in het helderste water dat we al zagen. Om vijf uur lijkt het water eindelijk weer hoger te komen en zetten we de motor aan. En jawel, we zijn vrij! Deze keer zien we het kanaal goed liggen en vinden we langzaam de weg naar de ankerplek. De volgende dag varen we met de bijboot naar de kant. De pilot heeft echt niet gelogen. Wat een magnifieke plek! De rest van de dag brengen we door op dit buitenaards mooie strand, dat we helemaal voor ons alleen hebben. Deze dag maakt al dat afzien van de afgelopen tijd helemaal goed.
De euforie is helaas niet van lange duur. Om vijf uur worden we allemaal wakker van een gigantische donderslag. Het onweert. En niet zo’n beetje. Bliksems slaan in vlakbij, en het regent zo hard dat de kinderen bij ons in bed kruipen. Als we uit de patrijspoorten kijken zien we de zee die veranderd is in een kolkende massa. Alles klappert en de wind trekt aan de boot als een waanzinnige. Ongerust houden we voortdurend de kaartplotter in de gaten, bang dat het anker zou loskomen. We proberen de sfeer er in te houden voor de kinderen, maar we hopen dat het snel voorbij is. We zijn tot mijlen ver wellicht het hoogste punt en zijn bezorgd over de aarding van de boot. We manen de kinderen aan om zoveel mogelijk weg te blijven van alles wat ijzer is. Het wordt negen uur. Al vijf uur woedt de storm en het lijkt niet alsof het beter wordt. Als de wind aanwakkert tot 57 knopen (112 km/u) slaat mijn hart over. Alles valt om en we swingen volledig naar de andere kant. Maar ons Rocna anker houdt stand. Ongelofelijk met al die krachten die erop liggen te beuken. Om 4u, 11u later dan het begon, stopt het eindelijk met bliksemen en regenen en de wind blijft hangen op 25 knopen. Zeggen dat we dat vroeger al pittig vonden. Nu voelt het aan als een licht briesje. Als bij mirakel is de hele tijd de was op een rokje van mij na, op de reling blijven hangen. Het zonnepaneel aan bakboord hangt nog maar met een klein vijsje vast en Vincent verijdelt op het nippertje dat het in zee terechtkomt. Dat wordt nog een vervelende klus later. De rest van de dag blijft alles rustig. We kijken met zijn vieren film in het grote bed en spelen rummicub. Als we ’s avonds in bed liggen, beseffen we pas goed hoe heftig het is geweest en ik ben trots dat we zo rustig bleven. Vandaag varen we verder naar Clarence town op Long Island. Een tochtje van 44 mijl. Het belooft een rustige trip te worden, maar wie zal het zeggen?