vrijdag 18 november 2016

Dank en tot snel!

Nog snel een blog om jullie allemaal te bedanken voor alle lieve berichtjes, hier op de blog, in onze mailboxen, op facebook, skype of whatsapp. Er was zelfs echte brievenpost. Dankjulliewel ook voor de (overlevings)pakjes die we drie maanden geleden meekregen, of die ons bezorgd werden via de bezoekers. Het is fantastisch om te voelen hoe jullie van op afstand met ons meereizen!

De laatste weken waren ontzettend hectisch. Een race tegen de klok om de boot op tijd klaar te krijgen, om alle voorraden in te slaan, wasjes te doen en tussendoor seminaries van Jimmy Cornell van de Atlantic Oddyssey (de rally waaraan we deelnemen om de oversteek te doen) bij te wonen. Samen met 24 andere boten gaan we dit zotte avontuur aan. Het is een wedstrijd, maar vooral is het fijn om met elkaar onze zorgen en twijfels te delen, maar ook leuke momenten te hebben. Een potluck, yogalessen voor de kinderen, een initiatie snorkelen in het chicque zwembad van de yachtclub in de buurt, cartoontekenen en avondjes uit. De kinderen hebben we totaal verwaarloosd omdat we zo druk bezig waren om ons voor te bereiden. Gelukkig hebben zij hier zoveel vriendjes gemaakt dat ze zich geen moment vervelen.

Maar goed, we zijn er klaar voor. De boot is in orde. Er hangen zonnepanelen, we zijn bereikbaar via sateliet en hebben een tweede voorzeil. Bijna, want Vincent is de latten er nog aan het innaaien op dit moment ;-). 
Geert, voor wie deze oversteek een jongensdroom is, is ook gearriveerd en dus is de bemanning van de Sta Vast compleet.
Als alles goed gaat, zijn we over drie weken ongeveer in Barbados. We zijn te volgen op de website van de Atlantic Odyssey. Daar kan je onder het kopje "Track boats" onze boot aanklikken en terugvinden op de kaart. http://cornellsailing.com/sail-the-odyssey/atlantic-odyssey/track-boats/

De rally start morgen (zaterdag) om 11 uur deze Tenerife-tijd. So long iedereen! Tot aan de overzijde!


snorkelinitiatie in het zwembad samen met de andere bootkinderen

Teo blijft logeren

de boodschappen worden geleverd. zal het genoeg zijn?

nachtelijk solderen van de kabel van de sateliettelefoon

wasjes. eideloos veel wasjes...

het fruit en de groenten worden geleverd...

alles wordt zorgvuldig gewassen en in de zon te drogen gelegd...

nummer 28 in de rally!

nog snel een zeil naaien ;-)

zaterdag 12 november 2016

Nieuwe vrienden maken, bezoek en oma en opa!

Na Madeira breekt er een drukke periode aan. Vooral op sociaal vlak. We blijven nog een kleine week in de haven van Quinta do Lorde om te wassen, te bevoorraden en een paar dingen aan de boot te maken, we plaatsen een batterijmonitor en vervangen de impeller van de generator. Nog een laatste keer zwemmen en 21 oktober zetten we koers naar Isla Graciosa. Twee nachten later gooien we in alle vroegte ons anker uit in de prachtige baai. We zijn moe. De tocht was niet zwaar, maar geen van ons twee sliep erg goed. Het nadeel van de nachttochten is dat wij meestal brak zijn bij aankomst, maar de kinderen, die heerlijk slapen met het baarmoederlijk geschommel tijdens de overtochten, zijn zo fris als een hoentje. Elise komt soms pas boven water als we al geankerd zijn. En daar sta je dan, niet veel waard, verlangend naar een douche en verlossende slaap en twee kinderen die willen (of eisen) dat we op uitstap gaan, vislijnen prepareren, of op zijn minst de kayak opblazen. 
Die middag krijgen we bezoek van een bijbootje van het schip dat een beetje verderop in de baai ligt. Het is de crew van de Itchy foot, die onze vlag van de Atlantic Oddyssey (de rally waaraan we deelnemen om de oceaan over te steken) in de verte zag wapperen. Het klikt meteen. Jon en Mia, een Brit en een Amerikaanse, die in Noorwegen woonden, verkochten er heel hun hebben en houden om met hun zoontje Teo, voor onbepaalde tijd de wereld te bezeilen. We spreken af om de volgende dag samen met de Itchies te vluchten naar Puerto Calero op Lanzarote want er wordt zwaar weer voorspeld en de baai biedt geen beschutting. De dag nadien maken we een lange wandeling door het intrigerende maanlandschap op Lanzarote. Simon en Elise gaan 's avonds logeren bij hun nieuwe vriendje en voor het  eerst in drie maanden hebben wij een avondje uit! 


Simon doet het haar van Elise

Om het verst...

Macho's in actie

Mia, Teo en Elise



Elise en haar geadopteerde broertje in het maanlandschap van Lanzarote







Een kleine week later vertrekken we naar Gran Canaria omdat we een afspraak hebben met de Lady Bizoe, een Belgische boot die we leerden kennen in A Coruna na de Golf van Biskaje. Er breken drie dagen aan waarin Zoe, de 11-jarige dochter van Max en Bianca, Simon en Elise komt halen voor tochtjes met hun snelle bijboot om te gaan zwemmen in het mooie zwembad van de jachtclub, aperitiefjes aan boord van hun mooi jacht (ze hebben zelfs een uitgebreide ginbar, en waar ik echt heel jaloers op ben, een Nespressomachine)en late etentjes. Drie dagen later nemen we afscheid met de belofte om elkaar terug te zien aan de overkant. 
En wij krijgen alweer bezoek! Heel onverwacht komen Jan en Isabelle, twee van mijn leukste collega's bij ons aan boord voor een tocht naar Puerto de las Nieves. Het is onwerkelijk om ze terug te zien in deze context, maar wel ontzettend leuk. Het klikt ook meteen met Vincent en de kinderen. We brengen een prachtige dag met elkaar door. Het weer zit mee, de zee is flink en we zien zelfs een walvisachtig dier, dat achteraf een bottlenose dolphin blijkt te zijn. Omdat de nacht snel valt, moeten we in het donker ankeren, wat we niet graag doen, maar om 8 uur liggen we dan toch vast. Jan en Isa nemen ons mee naar Ragu, een gezellig restaurantje aan het water, waar ze ons genereus tracteren en we klinken op de heerlijke dag. We hopen ze nog een keer tegen te komen ergens later op ons traject.


op weg naar Gran Canaria

ik doe hier dus meer dan enkel de buiken vullen ;-)

moeder-zoon onderonsje

de kapitein checkt of alles in orde is vooraleer we de nacht ingaan


dolfijnen bij aankomst in Gran canaria 
de laatste toetsen voor de herfstvakantie

meisjesonderonsje


Jan en Isa, topcrew! 
Jan op uitkijk



Sta Vast in Las Nieves toen we nog vast lagen.

De volgende dag kuieren we door het gezellige havenstadje, maar onze rust wordt nogal abrupt verstoord als we kijken naar onze boot die in de baai ligt. Liggen we nu niet heel dicht tegen die rotsen aan?
In paniek hollen we naar de dinghy en sjeezen terug naar de Sta Vast. Het anker is inderdaad losgekomen en we zijn nog maar enkele meters verwijderd van rotsen die boven het water uitsteken. Snel zetten we de motor aan en halen het anker op. We durven in deze baai niet langer te blijven liggen en beslissen om meteen door te varen naar Tenerife. Volgens de pilot is het een haven die makkelijk binnen te lopen is in het donker. Het is meteen ook de laatste haven zijn die we aandoen vooraleer we de oceaan overgaan.



De twee weken die aanbreken zijn we erg druk met de voorbereidingen en het is een zegen dat net nu mijn ouders komen. Het weerzien is zalig. De eerste drie maanden van dit waanzinnige avontuur zijn voorbij gevlogen en we hebben gelukkig heel veel kunnen chatten, bellen en mailen, maar elkaar in levende lijve terugzien, is toch nog wat anders. Ze logeren een eindje rijden van ons vandaan, maar hebben in hun hotel drie grote zwembaden en een mooi uitzicht over de baai. En wat meer is, de kinderen kunnen er ook blijven slapen zodat wij een beetje kunnen doorwerken. 's avonds vervoegen we ze meestal om samen te eten en alles te horen over de uitstapjes die ze maakten met Simon en Elise. Vooral het Loro Park was onvergetelijk. De orka- en dolfijnenshow, witte tijgers, een fietsende papegaai, ze raken er niet over uitgepraat. Wij hebben intussen na 10 uur zwoegen een nieuwe vhf-kabel getrokken door de mast. 
We bezoeken samen het Auditorio dat niet ver van onze marina ligt in Santa Cruz. Het is een prachtig wit cultuurhuis, dat weg heeft van de Opera-building in Sidney. Bovendien hebben we er zalig geluncht.
Hoogtepunt van de week is het bezoek aan de Teide. Met een lange kabelbaan stijgen we naar 3000 meter hoogte. De lucht is ijl en het is er gevoelig frisser. De meningen zijn wat verdeeld over het landschap. Vincent vindt het prachtig, mama en ik vinden het eerder fascinerend. Wij missen groen. Opa geniet vooral van de zon ;-). We zijn het wel unaniem eens dat het een zalige dag was. We sluiten af met alweer veel (te veel) eten in het hotel. 
De dag nadien wordt er gekuierd in de gezellige straatjes van Puerto de la cruz en vooral veel gezwommen in het zwembad. Opa en oma vonden het wat frisjes, maar bleken geweldige supporters langs de kant.

De laatste dag van hun verblijf op Tenerife maken we een wandeling door het centrum van Santa Cruz, dat echt heel charmant is en lunchen met zijn allen in de schaduw van oude bomen op een klein pleintje. Het wordt een lange, luie, heerlijke  middag, waar ik angstvallig negeer dat er weer een afscheid zit aan te komen. 
Toch is het onafwendbaar. De vakantie samen is gevlogen. Voor mij had het nog een week langer mogen duren. Of twee. Of drie. Ik ben die dag ontroostbaar. Zelfs als ik denk dat alle tranen op zijn, huil ik nog een emmer vol. Ik troost me met de gedachte dat ze nog een keer komen naar de caraiben. 


Blij weerzien!

Elise en haar opa
het auditorio

de Teide op




er kan niet genoeg geknuffeld worden... wie weet hoe lang moeten we het weer zonder stellen...
weer warm worden na een koude duik...
intussen is het bittere ernst op de boot... 
Cruisen in Santa Cruz
Heerlijk plein midden in de stad. 
uitzicht van de kamer van oma en opa
Zalig lunchen voor het vertrek van oma en opa!

Veel tijd voor verdriet is er echter niet. Over 8 dagen zullen we immers aan het spannendste deel van de hele reis beginnen. Er breken hectische dagen aan. De lijst van to do's is eindeloos. Er moeten nog zonnepanelen komen, een duiker moet in het onderwaterschip een anode vervangen, de voorraden moeten gekocht worden, een zeil gerepareerd, de neerhouder weer aan de mast bevestigd worden, menu's opgesteld, een veiligheidsplan gemaakt, slingerzeiltjes geinstalleerd. Het duizelt van de hoeveelheid. Intussen volgen we ook  nog seminaries van Jimmy Cornell en de andere experten van de Atlantic Oddessey: over downwindsailing, communicatie op zee, tips voor de oversteek en weerbronnen onderweg. Gelukkig zijn er ook leuke momenten. We gaan naar een potluck waar we heel veel andere overzeilers ontmoeten. Iedereen die meedoet is wat gespannen en het is fijn om samen met de anderen stoom af te laten. Terwijl de ouders aan de drank zijn, hangen de kinderen rond op de haven met hun nieuwe vriendjes. Ze spreken een mengelmoes van Engels, Frans en gebarentaal. 
Sta Vast wordt gekeurd op vlak van veiligheid en we krijgen groen licht. Dat is al dat. Nu is het een kwestie van door doen en blijven ademhalen. En aftellen.