maandag 17 oktober 2016

Een prachtige week in Madeira



Als ik dit schrijf hebben we net een heerlijke week achter de rug samen met de mama en papa van Vincent. Via de marina krijgen we geregeld dat mami en opajo een prachtig appartement kunnen huren aan de jachthaven. En daar slijten we dan ook vele uren. Op het terras wordt lang getafeld en uren bijgepraat. Het is heerlijk om elkaar na al die tijd nog eens echt te zien. We huren allebei een auto en na een rustdag is Machicco onze eerste uitstap. We kuieren wat door de straatjes maar eindigen nogal snel (het zal het thema van deze week worden) aan tafel in Mare Alta, een bekend visrestaurant. Daarna gaan de kinderen zwemmen in het zwembad dat bij de marina hoort. De volgende dag trekken we naar Funchal, de hoofdstad. We starten, zoals het elke toerist betaamt, in de Mercado dos Lovradores. Exotische kleuren, prachtige fruitkraampjes (extreem duur, blijkt achteraf), een combinatie van locals die hier komen winkelen en toeristen met hun camera in de aanslag om al dat kleurige geroezemoes te vereeuwigen. Wij doen mee, want het is moeilijk om je niet te laten verwonderen door deze bijzondere plek. De vismarkt is het hoogtepunt. Ook al zijn wij aan de late kant en zijn er veel visverkopers al aan de poncha in de nabij gelegen barretjes, toch is het een fascinerend zicht. Bonkige mannen met bebloede handen in de weer met grote fileermessen om een gigantische tonijn in moten te hakken of de typische (akelige, en wat mij betreft niet zo heel lekkere) zwarte, slijmerige, reuzachtige palingachtige espada met rijen scherpe tanden en grote waterachtige ogen. Al die indrukken moeten we nadien hoognodig bespreken tijdens een alweer lange lunch. We laten ons leiden door de Lonely Planet en eindigen in een rustige binnentuin in het kloppend hart van Funchal, de Zona Velha. Op de terugweg pikken we nog een verrassend optreden van aanstekelijke straatmuzikanten mee.



















Twee dagen later bezoeken we ook nog de Jardim Botanico, de bekendste botanische tuin, die helaas erg getroffen werd door de bosbranden in augustus. Het contrast tussen de kale zwartgeblakerde bergflank en de groene delen is groot. We zijn er allemaal van onder de indruk. Overal zijn tuinmannen in de weerom de getroffen zones in hun eer te herstellen. De grillige cactustuin vinden de kinderen het leukst.

We lunchen in Camara do lobos in de Vila do Carne waar we espetadas eten, een soort gigantische brochette, met overheerlijk rundsvlees op een dikke laurierstok, gegrild op acaciahout. Het dorp zelf is een verplichte tussenstop als je houdt van de authentieke Madeirese visserssfeer. De kade zit vol met vissers, die luid roepend een spelletje kaarten spelen, of rondhangen bij hun houten boot, tot de avond valt en het weer tijd is om de oceaan op te varen om op gigantische dieptes grote vissen als tonijn en zwaardvis en de zwarte espetada aan hun haken te slaan. Camara do Lobos is het centrum van de traditionele visindustrie op Madeira en vormt een bijzonder aanzicht met vele felgekleurde bootjes op het droge en de bedrijvigheid in de barretjes rondom de baai.
Op de terugweg pikken we nog een panoramisch uitzicht mee vanop de Cabo Girao, een glazen platform op een 500 m hoge klif. De duizelingwekkende afgrond onder je voeten doet je even diep ademhalen, maar de beloning is het waard.


de bergflank die het ergst getroffen werd door de bosbranden in augustus


toch wat onder de indruk van de schade die de brand toebracht...








een A-vormig huisje in de botanische tuin, maar er is niemand thuis






Hippe opa...





Kaartende mannen zijn een vertrouwd straatbeeld op Madeira







Voor onze laatste uitstap trekken we het binnenland in voor een wandeling langs de levada's. Dit zijn kunstmatig aangelegde irrigatiekanaaltjes die ervoor zorgen dat het regenwater van de noordkant van het eiland naar de drogere zuidkant gebracht wordt om daar de akkers en bananenplantages te bevloeien. Naast die levada's zijn smalle paadjes aangelegd waardoor ze een gigantisch wandelnetwerk vormen. Wij kiezen voor de PR6, de Levada do Risco.
Het is er gevoelig frisser en door de laaghangende mist en dramatische uitzichten erg spectaculair. Op de terugweg gaan Vincent en ik met de kinderen nog zwaaien naar de piloten aan de landingsbaan. We zien ze zo dichtbij dat ze (tot grote vreugde van Simon en Elise) echt kunnen terugwuiven.


de mist is soms zo dik dat je amper wat ziet


de koeien lopen hier gewoon op de weg ;-)

Uitzicht over een vallei die getroffen was door de bosbrand





De laatste dag van het verblijf van mami en opajo op Madeira worden we wakker omdat de boot op en neer schiet tussen de meertouwen. We worden van links naar rechts geslingerd en er staat veel spanning op de bolders. Te veel. De jachthaven ligt beschut voor alle winden, behalve wanneer die uit het zuiden komt. De golven beuken tegen en over de brekers en rollen de jachthaven binnen. Dat in combinatie met het getij zorgt voor gigantische druk op de touwen waarmee de boot is vastgemaakt. De kinderen vluchten met hun tablet en tekenspullen naar mami in het apartement. Ik probeer de boot wat op orde te brengen, maar ga ze al snel achterna en krijg een workshop van mami die me leert hoe ik touwen moet stoppen. Vincent begint, alsof het niks is in dat gerol, op de Sta Vast de stuurkabels te vervangen, waarvan we begin deze week gemerkt hadden dat ze er niet al te best uit zagen. Opajo is zo lief om zijn laatste vakantiedag op te offeren en met hun twee gaan ze onder ons bed aan de slag. Intussen blijft het waaien en we merken dat de mannen van de jachthaven nerveus worden. Ze checken of iedereen wel goed vast ligt. Niet onterecht blijkt, want even later knapt er bij ons een meertouw. Gelukkig hadden we nog een tweede spring gelegd dus sloegen we niet met onze punt tegen de kant. Later horen we dat in 2013 de haven getroffen was door een gelijkaardige storm die ontzettend veel schade had veroorzaakt. Maar goed soms dat je dat allemaal niet van tevoren weet ;-). 

Op windyty kunnen we goed volgen wat de wind doet in de komende uren

We komen de nacht goed door en in de ochtend is de lucht weer opgeklaard. We gaan nog één keer met zijn allen uitgebreid ontbijten in het hotel en dan rijden we naar de luchthaven. 
We kunnen tot zo dicht bij het vliegtuig komen dat het lijkt alsof we mami en opajo op de bus zetten. Het is een beetje emotioneel want we weten niet hoe lang het zal duren voor we elkaar terug zien, maar we kijken in elk geval terug op een heerlijke week! En nu moeten wij weer wat wennen aan de leegte. En ons voorbereiden op alweer een oversteek. Naar Gran Canaria. 



Daar gaan ze... Tot gauw!!!






maandag 10 oktober 2016

Luie dagen...

Na een broodnodige nachtrust en telefoontjes naar oma's en opa's om te zeggen dat we veilig zijn aangekomen, ontdekken we waar we de dag ervoor ons anker uitgooiden. De baai van Porto Santo. Een eiland op zo'n 40 km ten noordoosten van Madeira. We hebben zicht op een vulkanische bergkam, waar amper een boom op groeit. De baai is omzoomd met een lange strook goudgeel zand, waarop in de zomer horden toeristen uit Madeira met de ferry worden afgezet. Maar nu is het oktober en bijgevolg hebben we de baai voor onszelf. We hebben drie heerlijke dagen, waarin we niet veel meer doen dan zwemmen, een strandwandeling maken, ijsjes eten, en les geven. De derde dag hebben we echter veel last van swell: golven die dwars op de boot staan en de hele romp doen rollen van de ene kant naar de andere. Voor het eerst voel ik me echt zeeziek. Als ik bijna over de reling hang, beslissen we dat het genoeg is geweest. We bellen de jachthaven en vragen of zij een plekje voor ons hebben. We kunnen er niet aan een ponton liggen, maar gelukkig krijgen we toestemming om binnen de havenmuur te ankeren. Wat een opluchting. We hebben een groot vertrouwen in ons Rocna anker, dus we weten dat we deze nacht zo vast als een huis zullen liggen, ook al fluit de wind als gek. 

Porto santo is een echt wereldzeilershaventje. Er liggen Nederlandse, Franse, Scandinavische en Engelse boten. We eten pannenkoeken van de bateau crêpes, een oude mooie zeilboot van een Frans koppel dat al jaren op zee woont en leeft van pannenkoeken die ze verkopen in de jachthavens. Wat een leven! 


Bijzonder aan deze haven is ook de lange muur waar vertrekkers een tekening kunnen achterlaten als bewijs van hun passage. 

Ook de Sta Vast krijgt er een plekje. Onze tekening valt op in haar eenvoud. Wat je daar ziet op die muur... Sommigen zijn gemaakt door echte artiesten. De onze duidelijk niet als je afgaat op de reactie van de vrouw van de pannenkoekenboot. "Oh mais c'est special! Vraiment chouette...". Tja. We kunnen er wel om lachen. 






Zwemmen vanuit de boot in kristalhelder water.



onze bijdrage op de muur van Porto Santo



Donderdag houden we het toch voor gezien in Porto Santo. Tijd om Madeira te gaan verkennen. Aangezien de vrouw van de marina in Quinta do lorde vriendelijk, doch gedecideerd liet weten "no captain, no berth for you before monday", gooien we om half acht het anker uit naast een surrealistische klif. Om er vervolgens vier nachten te blijven. Het licht op de rotsen is er magisch. Het geluid van de branding rustgevend. We genieten volop van het heldere water en het aparte landschap. 



Eerste aanblik van Madeira


Pizza maken









Sta Vast naast de impressionante klif




Deze ochtend zijn we dan toch verhuisd naar de jachthaven. We hebben namelijk bezoek. En niet zomaar bezoek. Mami en opajo! De kinderen zijn door het dolle heen. Zij hebben hun mami al niet meer gezien sinds ons vertrek op vijf augustus en opajo niet meer sinds hij meekwam op de golf van Biskaje. Dat wordt een heerlijke week samen!



Welkomstcomité 

zondag 2 oktober 2016

Magische overtocht van Lissabon naar Madeira




Na het vertrek van Liselotte blijven we nog een paar dagen in Lissabon om ons voor te bereiden op de oversteek naar Madeira. We doen uitgebreid boodschappen (die de dag nadien netjes aan boord geleverd worden), Simon zijn lange haren worden geknipt en Vincent kruipt nog en paar keer de mast in om op 20 meter een kabel van de VHF te solderen. Dan is het zover. Op 28 september vertrekken we met hoogwater om de stroming mee te hebben en vlot de sluis van Parque das Nacoes door te kunnen. Opnieuw varen we de Taag af en na een spannende tankstop in Doca de Belem laten we stilaan het Europees vasteland achter ons. Op halve wind, voeren we de oceaan op. De Sta Vast trekt ons met gemak door de golven. We halen pieken van 9 knopen en zijn allemaal een beetje euforisch over dit nieuwe avontuur. Rond tien uur komen we in de voorspelde windstille zone boven Lissabon en de eerste nacht moet de motor bijgezet worden. Tegen de ochtend aan het einde van mijn nachtshift (om de drie uur wisselen we en dat werkte goed) steekt de wind opnieuw op en dat is de start van nog drie magische dagen. Nooit gedacht dat het zo zou kunnen zijn. Het gevoel om met ons vier los van de rest van de wereld te bestaan met rondom ons enkel de uitgestrekte oceaan, water zo ver als je kan kijken, dat soms diepgroen, helder blauw of donker zwart lijkt, de zon in al haar gedaanten en een onwaarschijnlijke sterrenhemel tijdens de nachttochten die we nooit eerder zagen. Onze wereld beperkte zich nog enkel tot dat kleine bootje waar de sfeer harmonieus en ontzettend relax was. De uren rijgen zich aaneen en geen enkel moment hebben we het gevoel dat het te lang duurt. Onze dagen bestaan uit lui op het dek liggen, lezen, tekenen, koken, brood bakken, en eindeloos veel praten. Over het leven, over puber zijn ;-), over hoe content en dankbaar we zijn dat we dit kunnen doen met ons vier. De derde dag, vlak vooraleer we de nacht ingaan is er plots opschudding. De vislijn van Simon begint te ratelen… Beet!! Met moeite wordt de vangst binnengehaald, een Mahi Mahi!!! Een prachtexemplaar! Twee dagen hebben we er kunnen van eten en er bleef zelfs wat over om als aas te gebruiken. De laatste dag zijn we ons heel erg bewust dat het einde in zicht komt. Een beetje weemoedig zien we het tegemoet. Niet dat we voor eeuwig op die oceaan willen blijven dobberen, maar een dagje langer zouden we best zien zitten. Om half vier 's nachts zien we dan toch de lichtjes van Porto Santo. Een uur later gooien we ons anker uit. En dan voelen we pas hoe vermoeiend het was. En gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit. Morgen kijken we wel waar we beland zijn.


haren knippen doen we zelf ;-)


Nog even skypen met de vriendjes...


Goed beveiligd de mast in...

Zo hoog...


Lissabon langs de Taag



Het gaat vooruit...



Het boek van Olav over zijn zeiltocht blijft boeiend...





Vincent maakt ontbijt...

een zonneklopper op het dek gesignaleerd...


Koken in de hitte op een schommelende boot, het blijft een uitdaging!


Beet!!!!

een mahi mahi!

Droomwind! 



Spek met eieren!

Simon neemt een wachtuurtje over van mij

Stewardess Elise.


Zo blauw...!

Mannen onder elkaar



Na vier dagen geen enkele boot te zien, plots tijdens de laatste nacht een lichtje...

Porto Santo, half vier 's nachts.