dinsdag 27 februari 2018

Thuiskomen

Eerlijk is eerlijk. Ik dacht het me nooit meer zou lukken. Een allerlaatste blog schrijven. Over de laatste weken, over thuiskomen en het leven na het zeiljaar. Dit is poging 1001. Maar vandaag zet ik dapper door. We moeten het afsluiten. Want het is voorbij. Onherroepelijk.


De laatste weken aan boord van de Sta Vast voelden heel dubbel aan voor ons. We zien het einde naderen en met elke mijl dichter bij België, worden we ons meer bewust van het onwaarschijnlijke jaar dat achter ons ligt. Vincent en ik willen het nog niet loslaten. Zullen we nog even alle kanaaleilanden bezoeken, misschien toch nog een oversteekje naar Engeland maken, misschien wat langer in Bretagne blijven, ook al is het weer er niet te pruimen? De kinderen willen er niet van weten. Ze willen naar huis. Het is goed geweest. De vriendjes roepen. Als we de aankomst een week verlaten, is er bijna muiterij aan boord. Uiteindelijk wordt er samen beslist dat we 4 augustus Blankenberge zullen binnenlopen. Ze maken afspraken met het ontvangstcomité en wij zien het allemaal een beetje met gemengde gevoelens aan. Het vooruitzicht om al wie we lief hebben terug te zien klinkt heerlijk, maar hoe kunnen we de draad weer oppikken van het gewone leven na deze ervaring?

In de twee weken die ons nog resten proberen we van alles wat we nog doen te genieten in het volle besef dat het de laatste keer is.  Ons vertrek uit Camaret naar L'Aber Wrac'h verloop alvast niet echt vlot. Een slordig achtergebleven touw in de schroef en Vincent moet het ijskoude water in.  En net als we dan een uur later het anker lichten, krijgen we een controlebezoek van de douane. Maar als er één ding is wat we geleerd hebben is het geduld hebben en aanvaarden dat de dingen vaak niet lopen zoals je zou willen. En vooral dat tijd iets heel erg relatief is. We ankeren in de mist in L'Aber Wrac'h, maar de volgende dag krijgen we dan toch nog de zon te zien en trekken we naar het strand. De dag erop zeilen we naar Roscoff, geëscorteerd door 5 dolfijnen die heel lang aan de boeg mee zwemmen... Eens in de marina, maken de kinderen meteen vriendjes zoals vaak in havens en vangen ze 100 garnalen vanop het ponton, stuk voor stuk geteld en eerlijk verdeeld ;-).  Na opnieuw een druilerige dag krijgen we 's avonds toch nog een prachtige zonsondergang.








Haha, er zijn nog zekerheden in het leven... mea culpa...

Net als we ons anker omhoog hebben, controle van de douane...

Coffee with a view: geen enkele koffie smaakt beter (ook al is het vieze Nescafé)

is dit het laatste Dinghy-ritje? 

Mist in de baai van L'Aber Wrac'h

Op weg naar Roscoff: gezelschap!

Garnalen vangen op het ponton

hier krijg ik nooit genoeg van



28 juli zijn we in de vroegte weer en route en we vervolgen de tocht naar de Kanaaleilanden. Guernsey lijkt prachtig, maar het regent er onophoudelijk en we zijn na een middag zwerven door de kleine straatjes in Saint Peter Port koud en nat, en dan verlangen we, sommigen al wat stiekemer en minder luid dan bepaalde andere gezinsleden, plots allemaal naar een douche met eindeloos veel warm water, een bed met een warme dons en een tikkeltje minder ontbering. We hebben niet de luxe om te wachten op mooi weer om weer verder te varen, en zo voelen we al meteen de druk van het leven thuis. Na een jaar zonder deadlines, wordt dit vast een grote aanpassing. De tijd dat we op alles "mañana" kunnen zeggen is voorbij.

Saint Peter Port


Een regenachtige tocht brengt ons tot de laatste ankerplek dit jaar in Barfleur. We zijn niet helemaal zeker of het wel kan, omdat er geen enkele andere boot in de baai ligt en de stroming toch wel bijzonder sterk is in deze wateren.  Maar ons anker lijkt goed te houden en na een spelletje rumicub worden we alweer getrakteerd op een overweldigende zonsondergang.

Ik ben het graag, stuurvrouw...:-)

Mijn kapitein 💗

Speed Over Ground: 12.4! (de stroming laat de Sta Vast 5 knopen sneller varen !!)

Vincent blijft de zeilen trimmen tot we echt over het water scheuren! 

Barfleur





In Dieppe worden we,  nadat we nog geen vijf minuten afgemeerd liggen, nog uitgenodigd aan boord van de Offline, de boot van het supersympathieke Nederlandse koppel Diana en Peter met dochter Janske. Ze zijn zo leuk dat we de volgende dag nog samen naar het strand trekken en veel te veel smoutebollen eten. Samen zeilen we verder naar Boulogne, waar we net zoals het jaar voordien naar de kermis gaan. Het is toch een beetje bijzonder om hier weer te zijn, 360 dagen later. Toen stonden we aan het begin van een waanzinnig avontuur. En moest alles nog beginnen. Nu aan het einde. En resten er ons enkel nog herinneringen.

Tradities zijn er om in ere te houden ;-)



En dan gaat het plots snel, vroeg in de ochtend verlaten we Boulogne en na een nachtelijke stop in Duinkerke, breekt de allerlaatste dag aan. We nemen nog een selfie in het grote bed voor we vertrekken en zeilen dan met een stevige wind (tot 36 knopen, hoe zullen we straks Blankenberge kunnen binnenvaren?)  in rechte lijn naar huis.
Op het strand van De Panne staan vriendjes Liv en Kasper met hun oma en opa te zwaaien. We zeilen zo dicht bij de kust dat we ze met de verrekijker kunnen herkennen. En twee uur later komt het havenhoofd van Blankenberge in zicht. En dan zien we ze staan op de pier. Een heel comité. We huilen en lachen en weten niet waar we het hebben. Het is allemaal zo onwerkelijk. Een deel van me is door het dolle heen, terwijl een ander schreeuwt dat we rechtsomkeer moeten maken. Ook mijn kapitein heeft het lastig.
Ondanks de stevige wind, varen we vlot de haven binnen. 10 minuten later ligt de Sta Vast aangemeerd en knuffelen we ons te pletter. 

de laatste selfie...
Team Sta Vast, we hebben het toch maar lekker gedaan. Ha!
Ook op de laatste tocht heeft iedereen zijn taakje. Elise is de Fender-queen!

Zie je ze al?
het havenhoofd van Blankenberge

                                                       Bijna...                                                                                                            foto: Sara Bosmans 

                                                                                                                                                                                                                      Foto: Johan Depoortere

                                                                                                                                 foto: Johan Depoortere

                                                                                                                                  foto: Johan Depoortere

                                                                                                                                   Foto: Johan Depoortere

 Radio 2: Frituur De Wereld komt langs voor een snel interview....                      Foto: Johan Depoortere

                                                                                                                                                                                                                     Foto: Johan Depoortere


                                                                                                                                                                                                                     Foto: Johan Depoortere
                                                                                                           
5 augustus. 2.00 u in de ochtend.
Vincent en ik rijden onze straat in. De kinderen zijn mee met hun beste vriendjes. Als we over de drempel stappen zien we "welkom thuis"-slingers hangen. De ijskast is gevuld, de bedden opgemaakt, bloemen op tafel, een mand vol lekkernijen. Zo lief. Wat houden we van hen. Van al die lieverds (vrienden en familie) die we gemist hebben en op één of andere manier altijd met ons mee aan boord waren. En het zijn zij die het leven aan land ook draaglijk maken. Gelukkig. Want er gaat geen dag voorbij dat we niet terugdenken aan die uitgestrekte oceaan, het ritme van de golven, aan de fantastische vrienden voor het leven die we maakten, aan het eenvoudige bestaan dat we leidden, aan de eindeloze gesprekken met elkaar. En ook al zeggen we het niet meer elke dag, we weten allebei dat we ooit terug keren want de lokroep van de zee en het avontuur is te sterk...




De vraag is niet of we nog een keer gaan, maar wanneer...                             foto: Johan Depoortere