maandag 26 september 2016

Een nachttocht, Lissabon en bezoek!

Na een tussenstop in Aveiro, een oud vissersdorp met kanalen waarop traditionele bootjes dobberen, beslissen we om op 13 september in één ruk naar Cascais te gaan. 135 mijl, een dag en een nacht varen. Het is alweer even geleden dat we een nacht op zee waren, en dat blijft toch altijd een beetje spannend. Als we onze ankerplek verlaten, is het bewolkt en fris. De jassen worden boven gehaald, en we houden de sfeer erin met warme soep en hapjes. Intussen liggen we dubbel van het lachen met de zelfverzonnen liedjes van Elise. Als de nacht valt beloven we de kinderen dat ze nog even mogen opblijven. Goed ingeduffeld houden we met zijn allen de eerste wacht. Een uur of drie later maken we ze wakker voor een spectaculaire show. Wel 10 dolfijnen spelen rond de boeg met onze zaklampen. Het is een prachtig schouwspel. Na een half uur zijn ze weer even snel weg als ze kwamen. Over het zeilen kunnen we kort zijn. De voorspelde wind van 20 knopen blijkt in werkelijkheid veel minder en komt uit alle richtingen. Het wordt een nacht waarin we voortdurend in de weer zijn in een poging om de zeilen goed te krijgen. Om 8 uur zien we eerst de zon opkomen en vervolgens de haven van Cascais. Moe gooien we ons anker uit.   





Onderweg checken we regelmatig de koers en de vhf...



Klaar voor de eerste gezamenlijke nachtshift


Ankeren in de baai van Cascais




Cascais blijkt een prima plek om even op adem te komen, wat klusjes te doen, te zwemmen en ons voor te bereiden op ons bezoek! Liselotte is mijn maatje, maar de kinderen zijn even hard in de wolken over haar komst. Uren wordt er geknutseld, en de kajuit, die Simon afstaat, wordt versierd met slingers en tekeningen. En dan is het zover. Na een lange vlucht en treinrit zwaaien de deuren open. Simon en Elise storten zich in haar armen en beginnen honderduit te vertellen. Het begin van vijf heerlijke dagen. Eens op de boot blijkt Liselotte dan ook nog eens een hoop brieven (zelfs 1 van de juf van Elise!), kaartjes en cadeautjes van het thuisfront mee te hebben en dan is de vreugde compleet. De namiddag brengen we lui door op het strand. 




En dan gaan de deuren open...


Een lange brief van de juf!!!


De volgende dag zeilen we samen de Taag op naar Lissabon. Het wordt een heerlijke trip en op vol zeil met de stroming mee, gaan we flink vooruit. Even lijkt het alsof we de Ponte 25 de Abril niet onder kunnen (absurd, want ze is 70 m hoog) en dan zien we de Doka's aan de oevers, maar ook grote ferry's en gebouwencomplexen. Liselotte blijkt niet alleen gewoon prettig gezelschap te zijn, maar ook nog eens een prima gids. Ze wijst Simon en Elise op alle bezienswaardigheden en daarmee is de les wereldoriëntatie meteen gecoverd!


We zeilen helemaal door tot de laatste haven in Parque das Nacões, een futuristische nieuwbouwwijk, in 1998 gebouwd naar aanleiding van de expo. De haven aanlopen is nog spannend want er staat een sterke stroming en we moeten door een, zo lijkt het althans, piepkleine sluis, maar 10 minuten later genieten we van een aperitiefje in de avondzon op het dek terwijl de kinderen voor de haven op de boulevard rolschaatsen. Het leven kan schoon zijn. 


de ponte 25 de Abril...




Het past!!!




Lissabon vanop de Taag...





Eersteklas stuurvrouw!!




De volgende dag bezoeken we Alfama, één van de oudste wijken van Lissabon, een doolhof van kronkelende straatjes en smalle steegjes. We beklimmen de heuvel naar het Castelo Sao Jorge, met resten van de Moren en Romeinen. Het uitzicht op de stad en de Taag is buitengewoon. Na de lunch in een binnentuin met platanen, slenteren we langs huizen met versleten gevels en wapperend wasgoed aan de balkonnetjes naar het Praca do Comercio. We kijken er naar de mensen die selfies nemen met de Taag en haar beroemde brug op de achtergrond. We eten ook nog Pastei de Nata en een schandelijk duur (en niet heel erg lekker) ijsje en als de zon onder gaat, nemen we met vermoeide voeten de bus terug naar de boot. 



Kaarsjes branden voor een behouden vaart...




Prima remedie tegen wildplassen...






Zot Eliseke...




de bloem der bloemen


Sardienen in blik...



Tja...



                                                                    Pootje baden aan de oevers van de Taag.


Typisch straatbeeld

Studenten, op de typische Portugese cape na, zijn ze overal hetzelfde...


De bekende brug vanop het vasteland bij valavond...







23 september staat Sintra op ons programma. We beginnen met een klim naar Quinta da Regaleira, een waanzinnig domein met dito paleis dat je het gevoel geeft in een surrealistisch boek beland te zijn. Wij bezoeken enkel de tuin, maar die is erg bijzonder. Je vindt er een mengeling van exotische planten, prieeltjes, en verborgen hoekjes en kantjes. Erg speciaal is de omgekeerde toren, waarvan je de bodem bereikt langs een smalle wenteltrap. 


Onze eigen prinses prieeltje


De gustibus non est disputandum...

Na een zotte rit met een rode open 'buggy' met een al even zotte bestuurster, komen we in de late namiddag aan in het Parque da pena. Een gigantisch domein waar Don Fernando II zich eens goed in heeft laten gaan. Het wordt een bijzondere wandeling langs bizar aangelegde meren, een intrigerend varenveld en net als op het vorige domein her en der vrijmetselaarssymbolen. 
We sluiten de dag af in een restaurantje vlakbij de boot, aangeraden door de reisgids. 


 Doldwaze rit naar boven...

 Sprookjeskasteel: Pena Palace


 Dat ze het goed kan uitleggen... :-)























De laatste dag van het bezoek van Liselotte, gaan we met zijn allen naar het Oceanario. Dit aquarium bestaat uit een gigantisch bassin met grote zeedieren, dat je vanop twee verdiepingen kan bekijken. Vooral de reuzemanta's en een vreemd uitziende maanvis spreken tot de verbeelding. 





Voor Liselotte het vliegtuig weer neemt, krijgt ze nog een beautybehandeling van Elise. En dan is het zover. We lopen nog mee naar de metro en nemen dan in tranen afscheid. Deze keer is het voor 9 maanden. Het lijkt nu een eeuwigheid. Obrigada meu querido Liselotte! Het waren heerlijke dagen!


Elise in actie!



Pijnlijk afscheid...





Nog niet helemaal bekomen van de leegte in de boot, doen we de komende dagen boodschappen, de was, de poets en proberen we de SSB-zender aan de praat te krijgen. Zodra de in Nederland bestelde nieuwe alternator arriveert, varen we terug de Taag op, op zoek naar een ankerplek waar we gunstig weer afwachten voor de oversteek naar Madeira. 
In het volgende blogbericht hebben we dus voorgoed het vasteland van Europa verlaten... Spannend!


maandag 12 september 2016

Povoa, Porto, autopech en paardrijden bij Bibi.

Op 3 september vertrokken we uit de (veel te dure) marina van Baiona naar Portugal. Alweer is de Portugese Noord waar alle pilots zo lyrisch over doen, de grote afwezige op onze zeiltocht. We proberen wel. Twee keer hijsen we alle zeilen, proberen we te vlinderen, maar we halen geen vier knopen en aan die snelheid zouden we de haven van Viana do Costelo niet voor het donker halen, dus toch maar de motor aan. 1 mijl voor de haven steekt de wind op... tja. 
We roepen de haven op. Intussen is het 8 uur voorbij, en na tien minuten laat de havenmeester weten dat hij "no free berths" heeft. Wat nu? Dat overkwam ons nog niet eerder. Doorvaren dan maar? Dat zien we eigenlijk niet goed zitten. En naar waar moeten we dan? Meteen Peniche? En we zijn moe en niet voorbereid op een nachttocht. We roepen de man opnieuw op op kanaal 9 en vragen of we nog een andere optie hebben. Switch naar kanaal 16 en vraag de marinepolitie om hulp. Dat doen we en zij vragen ons te wachten. Vijftien minuten later  horen we krakend "... Sta Vast... Sta Vast? You can come to the marina. I have a very nice place for you". Oef. De man van de haven komt ons tegemoet, opent het voetgangersbruggetje en loopt dan naar de plek waar we moeten zijn. De "nice place" blijkt tegen een vissersboot te zijn en om er te geraken moet Vincent de boot manoeuvreren in een pietepeuterig doorgangetje. Ik krijg bijna een hartstilstand, maar hij doet het gezwind. Nog geen minuut later liggen we vast in een nogal onaantrekkelijke marina, maar we hebben het toch maar weer gefikst. Ons zelfvertrouwen in het varen wordt elke dag groter. (Het vertrouwen in de kapitein grenzeloos).




De volgende dag merken we dat we nog geen gastenvlaggetje hebben van Portugal. Simon en Elise gaan in de weer met groene en rode textielstiften en een half uur later wordt de Spaanse verruild voor ons eigen gemaakte vlaggetje...







In de namiddag beklimmen we de steile trappen van de Monte de Santa Luzia ( een pittige tocht van drie kwartier in de verzengende hitte). De beloning is een prachtig uitzicht over de stad en de zee. En een bar. Met cola zero. Ha! 
De terugtocht doen we met de kabelbaan. (Het was beter (en logischer) omgekeerd geweest, maar we misten het beginstation van de kabelbaan. Ahum.)




Toevallig zijn het ook de Festas da Senhora d'Agonia in Viana. We kwamen er een heel mooi meisje tegen in traditionele klederdracht...






Op weg naar huis zwieren we eerst nog eens allemaal op de kabelbaan en worden nog uitgenodigd door een prof van de ingenieursfaculteit van Lissabon om de volgende dag de race bij te wonen van op zonne-energie aangestuurde zeilbootjes. Hoe leuk het ook lijkt, het kriebelt te hard om weer verder te reizen dus we bedanken de man (die volgens Simon de grootste neus ooit heeft ;-)). 

Vijf september zetten we koers naar Povoa de Varzim (als je dit op zijn Portugees wil zeggen, knijp je ogen dan een beetje samen en zeg het alsof je het uitspuwt, stijl slecht geacteerde Italiaanse maffia). Ik zeg het maar. Voor mocht iemand ooit van plan zijn hierheen te komen. De haven stelt niet zoveel voor, maar het liggeld is er goedkoop en het is een goede uitvalsbasis om het binnenland te verkennen.
Maar eerst nemen we de metro/trein naar Porto!
De eerste missen we (hoe kan het anders ;-)). Maar die van 11 halen we wel. Op de trein oefenden we nog Frans en maaltafels. 
Porto is een levendige stad. Er is veel te zien en het is heerlijk om te kuieren door de kleine straatjes en oude huizen die gesierd worden door  azulejo's, de tyische geglazuurde wandtegeltjes. Hoogtepunt voor Simon en Elise is wellicht het bezoek aan de Mc Donalds. Het gebouw is magnifiek. Het is helemaal art-deco en erg bijzonder. Andere toppers zijn de wijk Ribeira, met veel bouwvallige, maar toch ook charmante huizen, en een wandeling langs de Douro en zicht op de bekende metalen brug en aan de overkant het porto-huis Sandeman.



Onderweg oefenen we nog wat Frans...


en de maaltafels. 



de art-deco Mc Donalds in het centrum.





ik zei ja, maar het was van een andere romanticus ;-)





Aan het einde van de dag wordt Simon uit de menigte geplukt door een groepje breakdancende kerels...Best wel spectaculair. 
Met pijnlijke voeten nemen we de metro terug naar de boot. Moe maar Porto stal ons hart!









De tweede helft van de week huren we een auto om het binnenland in te trekken. Reizen met een boot is heerlijk, maar je krijgt een vaak eenzijdige kant van een land te zien. De eerste dag rijden we naar Barcelos. Een klein stadje dat bekend staat om haar donderdagse markt op de Campo da Republica. Wat daar allemaal verkocht wordt... Fruit en groenten natuurlijk, maar ook aardewerk, kantwerk, gebak, kippen, konijnen, ... De kleuren zijn ongelofelijk. 



Elise, al even kleurrijk als de markt. 





In het naar huis gaan springen we nog binnen in een decathlon voor duikpakjes voor de kinderen ( de atlantische oceaan is echt berekoud) en dan gaat het mis.

We rijden met de gehuurde Opel Astra in een (niet eens zo diepe) put en pssssschhhht. Platte band. Sterker nog. Twee platte banden. Daar staan we dan. In het donker, hongerig, op een mottige steenweg en twee percent batterij op de gsm. De kinderen blijven er rustig onder. (Ze zijn al wat gewend met ons ;-)). Gelukkig is er een sympathieke vrouw van een tankstation wat verderop die ons haar lader leent en later op de avond in de warmte laat wachten op de taxi die ons terugbrengt naar Povoa. Later blijkt het grapje ons 280 euro te kosten. Dat komt ervan, een contract tekenen voor een auto waar de verzekering pas tussenkomt als de schade meer dan 1250 euro bedraagt. 



Onze eerste dag met de auto was dus geen groot succes. Twee dagen later trekken we (met een nieuwe huurauto) naar Peneda-Geres, een schitterend nationaal park in het noordoosten van Portugal. de natuur is er overweldigend mooi: bossen, velden, meren en terrasbouw. We stoppen onderweg om te gaan zwemmen in de "Tahiti-watervallen". Diepe bassins uitgesleten in de rotsen. Een heerlijke afwisseling na al dat koude, zoute oceaanwater. En perfect voor "bommetjes". 




de pakken waren eigenlijk niet nodig want het water was heerlijk, maar ze moesten nog getest worden ;-)


Hier laat men niet de hond, maar de koe 's avonds uit. 





We logeren bij Bibi en Kasper (http://horseandmove.123website.nl/). Een prachtig domein hoog op een berg. Het is een droom voor paardenliefhebbers want ze hebben er 12, maar ook voor de niet-paardenmens is het een aanrader. Je moet wel van dieren houden. Voor de kinderen is het 1 groot feest: 7 honden, 9 katten, konijnen, kippen. En de paarden. Ze mogen Kasper helpen en vragen duizend-en-een dingen. We slapen voor het eerst in een niet-bewegend bed en krijgen ontbijt. Heerlijk. En we gaan op stap met de paarden. Aanvankelijk weent Elise omdat ze niet meer durft, maar ze is dapper en kruipt er toch op. De hele weg glundert ze. 





Vandaag was een opruim en poetsdag. Morgen zeilen we weer verder. Richting Lissabon. De zee roept.