Op woensdag 31 mei verlaten we in de vroege avond St-George harbor. Op de kaartplotter: dtd (distance to destination: 1759 mijl). Het is zonnig, maar er staat nauwelijks wind dus de eerste mijlen leggen we af op motor. We zijn een beetje euforisch, zoals dat altijd gaat wanneer we weer net op pad zijn. Er wordt beslist om de nachtshiften in drie te splitsen, waarbij de eerste van 9-01 is, de tweede van 1-4 (een uur minder omdat degene die deze shift doet zijn slaap in twee moet kappen) en de laatste shift van 4-8 is. Al snel zal dat voor iedereen de meest favoriete worden. Aangezien we elke nacht doorschuiven, hebben we die om de drie dagen - iedereen gelukkig.
Na twee dagen wisselende wind en veel motoren beslissen we om met 8 knopen wind toch eens het spinnaker te proberen. Maar tijdens de voorbereiding zien we plots een stukje metaal op het dek liggen. Dat betekent nooit veel goeds. Blijkbaar is de grote bout die de giek op de mast houdt afgebroken. Metaalmoeheid. De giek kan elk moment naar beneden donderen en we vrezen we dat we terug zullen moeten naar Bermuda. Maar dan bedenkt Vincent dat hij ergens een gelijkaardig stuk heeft liggen. Erik en Vincent bespreken een plan en gaan meteen aan het werk. Het is nog een onderneming om al varend de vervangbout in de juiste positie te krijgen, maar het lukt de mannen en binnen een dik half uur kunnen we verder. Oef! Na wat platte rust en nagenieten van zo'n vlotte herstelling (helaas vrij zeldzaam) kan het spinnaker dan toch uit en de motor af. We gaan niet heel snel, maar het is een relaxe koers en we krijgen bezoek van dolfijnen. Ze zullen ons nog vaak vergezellen tijdens deze tocht.
De eerste drie dagen zeilen we meestal voor de wind, hetzij met een uitgeboomde genua al vlinderend, of met het spinnaker op als de windsnelheid zakt onder de 10 knopen. De sfeer aan boord is relaxed en de uren glijden voorbij. We houden ons bezig met lezen, keuvelen, eten maken, veel muziek luisteren. De kinderen doen flink school en kijken films of spelen LEGO. Erik is prettig gezelschap. Hij speelt met volle overgave UNO en kaart met de mannekes en is uren in de weer om de perfecte foto te maken. Ook verborgen camera is één van zijn specialiteiten 😀 en daar bovenop kan hij heerlijk koken. Wij doen sinds zijn komst geen ordinair zout meer op ons eten, maar enkel nog met Haspengouws appelhout gerookt, traditioneel met de hand geoogste fleur de sel uit Île de Noirmoutier. (Voor wie ook graag wat stijlvoller wil koken op zee of op land: www.haspenwood.com). Eten neemt trouwens heel veel van onze tijd in beslag. We zijn vaak verbaasd dat het alweer tijd is voor de volgende maaltijd. Alleen onze broodbaksessies willen maar niet lukken. In tegenstelling tot eerdere baksels, zijn de broden die we hier fabriceren zware gedrochten die een halve dag op onze maag liggen. Advies bij het thuisfront inwinnen, helpt helaas niets en na dag 7 geven we het op. Niemand kan zelfs het idee van brood nog verdragen.
De nachten blijven speciaal. De uren alleen op wacht, de maan al dan niet als trouwe bondgenoot, verdacht gespetter langs de boot (ik ben zeker dat er wel tien walvissen met mij meezwommen, maar als ik met het grote zoeklicht de donkere zee op schijn, is er vreemd genoeg nooit iets te zien), oplichtend plankton naast de boot. Magisch met momenten. Helaas is het berekoud. We moeten ons wapenen met lange onderbroeken, skikousen en een muts. Sommige nachtshiften is het zo zwaar dat we de minuten tellen tot we het volgende slachtoffer mogen wakker maken. Het duurt soms nog een hele poos vooraleer we weer opgewarmd zijn, ook al lig je onder een zalig warm donsdeken. Geleidelijk aan verandert het weer. De wind wakkert aan. Er hangt een zware depressie boven ons vaargebied en we zijn er niet gerust in. Vijf juni beslissen we de koers te wijzigen en niet meer recht naar Horta te zeilen. Om het zware weer, dat op de gribfiles windsnelheden van 35 knopen, met windstoten tot 45 knopen belooft, te ontwijken, wordt er unaniem beslist om meer zuidelijk te varen en zo aan de onderkant van de depressie te blijven. Als we laag genoeg zijn en alles voorbij is, zullen we weer koers zetten naar de Azoren. Zeven juni zijn we druk bezig met de voorbereiding van de boot op het zware weer. We zetten het stagzeil op, rollen de genua in en het grootzeil krijgt drie reven. Met de wind die we nu hebben (22-28 knopen) hebben we nog altijd een gemiddelde snelheid van 7 knopen. Tijdens de nacht is er telkens 1 persoon in de kuip, en ligt er een tweede stand-by op roepafstand in het salon. De wind trekt nog een beetje aan, maar het gaat goed. Tegen de ochtend hebben we 32 knopen en hoge golven van 4 meter, maar de Sta Vast doet het geweldig. Het weer is helaas grijs en regenachtig. Om 8u am is er reden tot gejuich: we overschrijden de kaap van 1000 mijl! Niet veel later valt van de ene op de andere seconde de wind vrijwel helemaal weg en draait ze bijna 180 graden. We zijn door het front! Spijtig genoeg begint het ook meteen te regenen en krijgen we een kruiszee. Het zal even duren vooraleer de golven meelopen in de richting die de wind aangeeft.
De volgende dag is er echt reden tot feesten! Eliseke is jarig! 9 wordt ze! Iedereen vindt in bed een persoonlijke uitnodiging voor haar verjaardagsfeestje! Helaas is de wind nog pittig en de zee woest met hoge golven, die genadeloos tegen de romp knallen. Vincent slaagt er wonderwel in om op de slingerende oceaan een uitgebreid ontbijt te voorzien: pannenkoeken, spek en eieren, fruitsla en heel veel pakjes! Niet alleen van ons, maar ook van onze lieve vrienden van Itchy Foot, meter Sara en Erik. Later op de dag is er ook nog een verjaardagstaart met spikkeltjes, en worst met rode kool, op verzoek van de jarige. Het filmfeestje moet wachten tot de volgende dag wanneer de zee eindelijk wat rustiger is maar het wordt er eentje in stijl. Met echte tickets, vaste zitplaatsen en veel snoep. Alleen de popcorn brandt helemaal aan, maar bederft de feestvreugde gelukkig niet.
De laatste dagen gaat alles zijn gewone gangetje en is het weer heel stabiel. De mannen beginnen dan maar wat te experimenteren met de go pro. Maar als ze het ding op een van de body boards binden en zo in het water laten, loopt het bijna mis. Ze hadden er niet meteen aan gedacht dat het bord een diepe duik zou nemen en bijna onmogelijk boven te krijgen is. Met veel moeite en een zeer argwanende blik van Simon (het is zijn body board) krijgen ze alles terug veilig aan boord. Na wat extra knoopwerk en vrij zeker van hun stuk doen ze een nieuwe poging: na 30 seconden uiteraard hetzelfde resultaat ;)
heerlijk verslag alweer! Super goed gedaan! Jammer van het brood want niks zo lekker als een goede boterham met.....choco!
BeantwoordenVerwijderen