De oceaan over met Sta Vast: Povoa, Porto, autopech en paardrijden bij Bibi.

Op 3 september vertrokken we uit de (veel te dure) marina van Baiona naar Portugal. Alweer is de Portugese Noord waar alle pilots zo lyrisch over doen, de grote afwezige op onze zeiltocht. We proberen wel. Twee keer hijsen we alle zeilen, proberen we te vlinderen, maar we halen geen vier knopen en aan die snelheid zouden we de haven van Viana do Costelo niet voor het donker halen, dus toch maar de motor aan. 1 mijl voor de haven steekt de wind op... tja.
We roepen de haven op. Intussen is het 8 uur voorbij, en na tien minuten laat de havenmeester weten dat hij "no free berths" heeft. Wat nu? Dat overkwam ons nog niet eerder. Doorvaren dan maar? Dat zien we eigenlijk niet goed zitten. En naar waar moeten we dan? Meteen Peniche? En we zijn moe en niet voorbereid op een nachttocht. We roepen de man opnieuw op op kanaal 9 en vragen of we nog een andere optie hebben. Switch naar kanaal 16 en vraag de marinepolitie om hulp. Dat doen we en zij vragen ons te wachten. Vijftien minuten later horen we krakend "... Sta Vast... Sta Vast? You can come to the marina. I have a very nice place for you". Oef. De man van de haven komt ons tegemoet, opent het voetgangersbruggetje en loopt dan naar de plek waar we moeten zijn. De "nice place" blijkt tegen een vissersboot te zijn en om er te geraken moet Vincent de boot manoeuvreren in een pietepeuterig doorgangetje. Ik krijg bijna een hartstilstand, maar hij doet het gezwind. Nog geen minuut later liggen we vast in een nogal onaantrekkelijke marina, maar we hebben het toch maar weer gefikst. Ons zelfvertrouwen in het varen wordt elke dag groter. (Het vertrouwen in de kapitein grenzeloos).

De volgende dag merken we dat we nog geen gastenvlaggetje hebben van Portugal. Simon en Elise gaan in de weer met groene en rode textielstiften en een half uur later wordt de Spaanse verruild voor ons eigen gemaakte vlaggetje...

In de namiddag beklimmen we de steile trappen van de Monte de Santa Luzia ( een pittige tocht van drie kwartier in de verzengende hitte). De beloning is een prachtig uitzicht over de stad en de zee. En een bar. Met cola zero. Ha!
De terugtocht doen we met de kabelbaan. (Het was beter (en logischer) omgekeerd geweest, maar we misten het beginstation van de kabelbaan. Ahum.)

Toevallig zijn het ook de Festas da Senhora d'Agonia in Viana. We kwamen er een heel mooi meisje tegen in traditionele klederdracht...

Op weg naar huis zwieren we eerst nog eens allemaal op de kabelbaan en worden nog uitgenodigd door een prof van de ingenieursfaculteit van Lissabon om de volgende dag de race bij te wonen van op zonne-energie aangestuurde zeilbootjes. Hoe leuk het ook lijkt, het kriebelt te hard om weer verder te reizen dus we bedanken de man (die volgens Simon de grootste neus ooit heeft ;-)).

Vijf september zetten we koers naar Povoa de Varzim (als je dit op zijn Portugees wil zeggen, knijp je ogen dan een beetje samen en zeg het alsof je het uitspuwt, stijl slecht geacteerde Italiaanse maffia). Ik zeg het maar. Voor mocht iemand ooit van plan zijn hierheen te komen. De haven stelt niet zoveel voor, maar het liggeld is er goedkoop en het is een goede uitvalsbasis om het binnenland te verkennen.
Maar eerst nemen we de metro/trein naar Porto!
De eerste missen we (hoe kan het anders ;-)). Maar die van 11 halen we wel. Op de trein oefenden we nog Frans en maaltafels.
Porto is een levendige stad. Er is veel te zien en het is heerlijk om te kuieren door de kleine straatjes en oude huizen die gesierd worden door azulejo's, de tyische geglazuurde wandtegeltjes. Hoogtepunt voor Simon en Elise is wellicht het bezoek aan de Mc Donalds. Het gebouw is magnifiek. Het is helemaal art-deco en erg bijzonder. Andere toppers zijn de wijk Ribeira, met veel bouwvallige, maar toch ook charmante huizen, en een wandeling langs de Douro en zicht op de bekende metalen brug en aan de overkant het porto-huis Sandeman.

Onderweg oefenen we nog wat Frans...

en de maaltafels.

de art-deco Mc Donalds in het centrum.

ik zei ja, maar het was van een andere romanticus ;-)

Aan het einde van de dag wordt Simon uit de menigte geplukt door een groepje breakdancende kerels...Best wel spectaculair.
Met pijnlijke voeten nemen we de metro terug naar de boot. Moe maar Porto stal ons hart!

De tweede helft van de week huren we een auto om het binnenland in te trekken. Reizen met een boot is heerlijk, maar je krijgt een vaak eenzijdige kant van een land te zien. De eerste dag rijden we naar Barcelos. Een klein stadje dat bekend staat om haar donderdagse markt op de Campo da Republica. Wat daar allemaal verkocht wordt... Fruit en groenten natuurlijk, maar ook aardewerk, kantwerk, gebak, kippen, konijnen, ... De kleuren zijn ongelofelijk.

Elise, al even kleurrijk als de markt.

In het naar huis gaan springen we nog binnen in een decathlon voor duikpakjes voor de kinderen ( de atlantische oceaan is echt berekoud) en dan gaat het mis.

We rijden met de gehuurde Opel Astra in een (niet eens zo diepe) put en pssssschhhht. Platte band. Sterker nog. Twee platte banden. Daar staan we dan. In het donker, hongerig, op een mottige steenweg en twee percent batterij op de gsm. De kinderen blijven er rustig onder. (Ze zijn al wat gewend met ons ;-)). Gelukkig is er een sympathieke vrouw van een tankstation wat verderop die ons haar lader leent en later op de avond in de warmte laat wachten op de taxi die ons terugbrengt naar Povoa. Later blijkt het grapje ons 280 euro te kosten. Dat komt ervan, een contract tekenen voor een auto waar de verzekering pas tussenkomt als de schade meer dan 1250 euro bedraagt.

Onze eerste dag met de auto was dus geen groot succes. Twee dagen later trekken we (met een nieuwe huurauto) naar Peneda-Geres, een schitterend nationaal park in het noordoosten van Portugal. de natuur is er overweldigend mooi: bossen, velden, meren en terrasbouw. We stoppen onderweg om te gaan zwemmen in de "Tahiti-watervallen". Diepe bassins uitgesleten in de rotsen. Een heerlijke afwisseling na al dat koude, zoute oceaanwater. En perfect voor "bommetjes".

de pakken waren eigenlijk niet nodig want het water was heerlijk, maar ze moesten nog getest worden ;-)

Hier laat men niet de hond, maar de koe 's avonds uit.

We logeren bij Bibi en Kasper (http://horseandmove.123website.nl/). Een prachtig domein hoog op een berg. Het is een droom voor paardenliefhebbers want ze hebben er 12, maar ook voor de niet-paardenmens is het een aanrader. Je moet wel van dieren houden. Voor de kinderen is het 1 groot feest: 7 honden, 9 katten, konijnen, kippen. En de paarden. Ze mogen Kasper helpen en vragen duizend-en-een dingen. We slapen voor het eerst in een niet-bewegend bed en krijgen ontbijt. Heerlijk. En we gaan op stap met de paarden. Aanvankelijk weent Elise omdat ze niet meer durft, maar ze is dapper en kruipt er toch op. De hele weg glundert ze.