De oceaan over met Sta Vast: Barbados!

De dagen in Barbados zijn druk. En toch doen we niets. Tot onze schande moeten we bekennen dat we van Barbados niets meer gezien hebben dan het strand, op vijf minuten van The Careenage waar we afgemeerd liggen. Een mooi strand, dat wel. Maar toch. Wellicht heeft de oversteek ons meer uitgeput dan we hebben vermoed. De ochtenden doen we flink school en elke namiddag trekken we naar het strand met de andere zeilbemanningen. De kinderen spelen eindeloos in het heldere water terwijl de grote mensen Banks en Rum punch drinken op het strand tot de zon ondergaat. We zijn lui. Ontzettend lui, maar dat geeft niet. We vinden allemaal dat we het verdiend hebben.

het strand van Bridgetown

dagelijkse traditie: strandhangers!

gezellige boel op Sta Vast

Op een dag krijgen we telefoon van de directeur van St Stephens, een lagere school in een buitenwijk van Bridgetown. Of we met de kinderen een middag op bezoek willen komen om te komen vertellen over België en het leven aan boord. We vinden een sympathieke taxichauffeur die ons brengt en intussen vertelt over het leven in Barbados en Haiti, waar hij vandaan komt. In het schooltje hebben we veel bekijks. Al bekijkt de directeur Vincent met een speciale blik: "I can tell you've been on the sea for long time"... en dan snuift hij. Simon en Elise worden in de klas van mr Carrington, een hypersympathieke leraar met lange rastaharen, onthaald als helden. Ze worden op een stoel vooraan in de klas gezet en bestookt met duizend en één vragen. Of we sneeuw hebben in België willen ze weten, en hoe dat voelt. Hoe groot is de boot waarmee we de oceaan overstaken, waren ze niet bang, hebben jullie veel vis gevangen? Rijden er veel Lamborghini's in België, en Ferrari's, en wie zijn je voetbalhelden, Simon? Zelf kenden ze Hazard en Courtois. We mogen mee gaan kijken naar een cricketwedstrijd die op school gespeeld worden en er wordt bij het afscheid uitgebreid geknuffeld. Simon wordt er wat verlegen van, al die meisjes die hem omringen en aan zijn haren willen komen. Met spijt gaan we aan het einde van de middag weer naar de boot, maar we beloven dat we contact zullen houden.

The Careenage, de binnenhaven is intussen helemaal klaar voor kerstmis. We worden omgeven door prachtig versierde kerstbomen, de ene al origineler dan de andere. We ontdekken dat elk schooltje verantwoordelijk is voor de decoratie ervan. 20 december worden ze feestelijk ingehuldigd met muziek. Veel luide muziek, want dat kunnen ze goed, de Barbedianen. Feesten tot in de vroege uurtjes en heel vaak kiezen ze daar onze voordeur voor als toplocatie. Het heeft wel wat, maar we kijken stilaan uit naar wat rust. 22 december nemen we van iedereen afscheid in Barbados, met de belofte elkaar na de kerst- en oudejaarsdrukte terug te zien. Het is tijd om naar Martinique door te varen. Onze vrienden van de "Itchy foot" komen nog ontbijten, en brengen een dikke stapel pannenkoeken mee en dan gaat plots het signaal dat de brug opent. Wij zijn al helemaal gewend aan Barbados-time, waar tijd een relatief begrip is, en zijn stomverbaasd dat de brug gewoon op tijd opengaat. We moeten in allerijl vertrekken. In onze haast vergeten we ons te ontkoppelen van de walstroom en laat Vincent zijn schoenen op de kade staan. Wat voor behoorlijk wat hilariteit zorgt bij het uitwzwaaicomite op de kade. Nog wat kushandjes en daar gaan we de smalle geul weer uit. Eenmaal buiten, is de zee geagiteerd en het wordt een woelige nacht. Tegen de ochtend varen we Le Marin binnen. We zijn allemaal wat gespannen. Overmorgen komen onze vrienden uit België aan en Geert zal na vijf lange weken eindelijk zijn vrouw en kinderen terugzien. Hier hebben Simon en Elise maanden naar toegeleefd. Hun nieuwe vriendjes zijn fantastisch, maar je eigen maatjes om je heen hebben, dat is toch niet te evenaren.