Een prachtige week in Madeira

Als ik dit schrijf hebben we net een heerlijke week achter de rug samen met de mama en papa van Vincent. Via de marina krijgen we geregeld dat mami en opajo een prachtig appartement kunnen huren aan de jachthaven. En daar slijten we dan ook vele uren. Op het terras wordt lang getafeld en uren bijgepraat. Het is heerlijk om elkaar na al die tijd nog eens echt te zien. We huren allebei een auto en na een rustdag is Machicco onze eerste uitstap. We kuieren wat door de straatjes maar eindigen nogal snel (het zal het thema van deze week worden) aan tafel in Mare Alta, een bekend visrestaurant. Daarna gaan de kinderen zwemmen in het zwembad dat bij de marina hoort. De volgende dag trekken we naar Funchal, de hoofdstad. We starten, zoals het elke toerist betaamt, in de Mercado dos Lovradores. Exotische kleuren, prachtige fruitkraampjes (extreem duur, blijkt achteraf), een combinatie van locals die hier komen winkelen en toeristen met hun camera in de aanslag om al dat kleurige geroezemoes te vereeuwigen. Wij doen mee, want het is moeilijk om je niet te laten verwonderen door deze bijzondere plek. De vismarkt is het hoogtepunt. Ook al zijn wij aan de late kant en zijn er veel visverkopers al aan de poncha in de nabij gelegen barretjes, toch is het een fascinerend zicht. Bonkige mannen met bebloede handen in de weer met grote fileermessen om een gigantische tonijn in moten te hakken of de typische (akelige, en wat mij betreft niet zo heel lekkere) zwarte, slijmerige, reuzachtige palingachtige espada met rijen scherpe tanden en grote waterachtige ogen. Al die indrukken moeten we nadien hoognodig bespreken tijdens een alweer lange lunch. We laten ons leiden door de Lonely Planet en eindigen in een rustige binnentuin in het kloppend hart van Funchal, de Zona Velha. Op de terugweg pikken we nog een verrassend optreden van aanstekelijke straatmuzikanten mee.

Twee dagen later bezoeken we ook nog de Jardim Botanico, de bekendste botanische tuin, die helaas erg getroffen werd door de bosbranden in augustus. Het contrast tussen de kale zwartgeblakerde bergflank en de groene delen is groot. We zijn er allemaal van onder de indruk. Overal zijn tuinmannen in de weerom de getroffen zones in hun eer te herstellen. De grillige cactustuin vinden de kinderen het leukst.

We lunchen in Camara do lobos in de Vila do Carne waar we espetadas eten, een soort gigantische brochette, met overheerlijk rundsvlees op een dikke laurierstok, gegrild op acaciahout. Het dorp zelf is een verplichte tussenstop als je houdt van de authentieke Madeirese visserssfeer. De kade zit vol met vissers, die luid roepend een spelletje kaarten spelen, of rondhangen bij hun houten boot, tot de avond valt en het weer tijd is om de oceaan op te varen om op gigantische dieptes grote vissen als tonijn en zwaardvis en de zwarte espetada aan hun haken te slaan. Camara do Lobos is het centrum van de traditionele visindustrie op Madeira en vormt een bijzonder aanzicht met vele felgekleurde bootjes op het droge en de bedrijvigheid in de barretjes rondom de baai.
Op de terugweg pikken we nog een panoramisch uitzicht mee vanop de Cabo Girao, een glazen platform op een 500 m hoge klif. De duizelingwekkende afgrond onder je voeten doet je even diep ademhalen, maar de beloning is het waard.

de bergflank die het ergst getroffen werd door de bosbranden in augustus

toch wat onder de indruk van de schade die de brand toebracht...

een A-vormig huisje in de botanische tuin, maar er is niemand thuis

Hippe opa...

Kaartende mannen zijn een vertrouwd straatbeeld op Madeira

Voor onze laatste uitstap trekken we het binnenland in voor een wandeling langs de levada's. Dit zijn kunstmatig aangelegde irrigatiekanaaltjes die ervoor zorgen dat het regenwater van de noordkant van het eiland naar de drogere zuidkant gebracht wordt om daar de akkers en bananenplantages te bevloeien. Naast die levada's zijn smalle paadjes aangelegd waardoor ze een gigantisch wandelnetwerk vormen. Wij kiezen voor de PR6, de Levada do Risco.

Het is er gevoelig frisser en door de laaghangende mist en dramatische uitzichten erg spectaculair. Op de terugweg gaan Vincent en ik met de kinderen nog zwaaien naar de piloten aan de landingsbaan. We zien ze zo dichtbij dat ze (tot grote vreugde van Simon en Elise) echt kunnen terugwuiven.

de mist is soms zo dik dat je amper wat ziet

de koeien lopen hier gewoon op de weg ;-)

Uitzicht over een vallei die getroffen was door de bosbrand

De laatste dag van het verblijf van mami en opajo op Madeira worden we wakker omdat de boot op en neer schiet tussen de meertouwen. We worden van links naar rechts geslingerd en er staat veel spanning op de bolders. Te veel. De jachthaven ligt beschut voor alle winden, behalve wanneer die uit het zuiden komt. De golven beuken tegen en over de brekers en rollen de jachthaven binnen. Dat in combinatie met het getij zorgt voor gigantische druk op de touwen waarmee de boot is vastgemaakt. De kinderen vluchten met hun tablet en tekenspullen naar mami in het apartement. Ik probeer de boot wat op orde te brengen, maar ga ze al snel achterna en krijg een workshop van mami die me leert hoe ik touwen moet stoppen. Vincent begint, alsof het niks is in dat gerol, op de Sta Vast de stuurkabels te vervangen, waarvan we begin deze week gemerkt hadden dat ze er niet al te best uit zagen. Opajo is zo lief om zijn laatste vakantiedag op te offeren en met hun twee gaan ze onder ons bed aan de slag. Intussen blijft het waaien en we merken dat de mannen van de jachthaven nerveus worden. Ze checken of iedereen wel goed vast ligt. Niet onterecht blijkt, want even later knapt er bij ons een meertouw. Gelukkig hadden we nog een tweede spring gelegd dus sloegen we niet met onze punt tegen de kant. Later horen we dat in 2013 de haven getroffen was door een gelijkaardige storm die ontzettend veel schade had veroorzaakt. Maar goed soms dat je dat allemaal niet van tevoren weet ;-). 

Op windyty kunnen we goed volgen wat de wind doet in de komende uren

We komen de nacht goed door en in de ochtend is de lucht weer opgeklaard. We gaan nog één keer met zijn allen uitgebreid ontbijten in het hotel en dan rijden we naar de luchthaven. 

We kunnen tot zo dicht bij het vliegtuig komen dat het lijkt alsof we mami en opajo op de bus zetten. Het is een beetje emotioneel want we weten niet hoe lang het zal duren voor we elkaar terug zien, maar we kijken in elk geval terug op een heerlijke week! En nu moeten wij weer wat wennen aan de leegte. En ons voorbereiden op alweer een oversteek. Naar Gran Canaria. 

Daar gaan ze... Tot gauw!!!