De oceaan over met Sta Vast: De beruchte golf...

Ik wilde hier graag een uitvoerig technisch verslag schrijven van hoe wij die golf, waar iedereen het steeds over heeft, hebben ervaren, maar de eerlijkheid gebiedt me te bekennen, dat ik er nog weinig over weet. De dagen regen zich aaneen en ik kan me nog moeilijk herinneren wat nu wanneer gebeurde. Een poging. 15 augustus liggen we in L'aber wrac'h, een heerlijk plekje in Bretagne, en dient er zich plots een weather window aan. Nogal abrupt beslissen we de plannen om te gooien (en dus niet meer eerst naar Brest te varen, maar rechtstreeks door het Chenal Du four de oversteek naar Spanje te maken). De golf heeft zich aan ons getoond. In al haar gedaantes: de zee is woest, donker, prachtig, bruisend, golven kabbelden, of knallen aan een rottempo tegen de boeg, het regent, het is warm en ijskoud. De wind komt vanuit alle richtingen en draait de derde dag wel 80 graden waardoor we uiteindelijk met 7 knopen het laatste stuk naar A Coruna zeilen. De nachten vooral zijn koud. Gelukkig hebben we hulp van de papa van Vincent waardoor we de shiften onder ons drie kunnen verdelen. Het zit niet altijd mee. De autopilot begeeft het regelmatig waardoor we lange nachtelijke uren zelf moeten sturen. Gelukkig vindt Vincent de oorzaak, en Mc Guyver-gewijs lost hij het probleem voorlopig op.
Het is vreemd zo 's nachts alleen achter het roer. Ik blijf er niet onbewogen onder. Zoveel tijd om na te denken, om verwonderd te zijn over de onmetelijkheid van die grote, donkere zee. De maan geeft verbazend veel licht. Het lijkt wel een grote spot. Een bondgenoot tijdens de zwarte nacht. Het magische moment is wanneer de zon opkomt. Eerst kleurt de hemel lichtjes aan de horizon en dan zie je geleidelijk een oranje bol. Daar doe je het voor, denk ik. Het zijn speciale dagen. Een roes van vermoeidheid. Op de duur slaap je gewoon waar het zo uitkomt. De boot is een ravage, maar het deert niet. Spanje halen, dat is de focus. De kinderen zijn de max. Alsof ze op een schip geboren zijn. Ze spelen restaurant " Chez Sta Vast", doen een fotoshoot, en schreeuwen de longen uit hun lijfjes van opwinding als ze dolfijnen spotten! En dan op dag vier om drie uur 's nachts zien we plots in de verte de contouren van land... Opluchting. Euforie. Nog even en we voelen weer vaste grond. We did it! En niet eens zo slecht!