Galicia: veel natuurschoon, Santiago, ankerstress en de eerste schooldag .

Vijf dagen blijven we in A Coruña. Vijf dagen om uit te rusten, de boot op orde te krijgen en te beseffen dat het avontuur nu echt begint. Eerste taakje: de gastenvlag van Frankrijk vervangen door de Spaanse, want dat vereist de etiquette. Helaas lost het touwtje en het vlaggetje schiet omhoog. Simon wordt de mast in gehesen. Oh wat is dat hoog...

A Coruña is een aangenaam stadje om een tijde te blijven. De sfeer is er gemoedelijk, de mensen erg hartelijk, en vooral Elise krijgt er veel aandacht. Obers komen haar gamba persoonlijk pellen, ze krijgt niet 1 maar 10 snoepjes, oma's bewonderen haar blonde haren en praten vervolgens in een rad taaltje tegen ons. Ik begrijp met mijn beperkt Spaans dat ze een "angel" is en uit het wijzen naar Vincent en de woorden "padre" en "pello" leid ik af dat ze mij niet echt verantwoordelijk achten voor het engeltjesgehalte van Elise. Zij vindt het heerlijk. Als een diva rolt ze op haar skeelers langs de kraampjes die voor de haven staan, vrolijk tegen iedereen "ola" roepend... Ontroerd zien we hoe ons meisje hier openbloeit. Zelfs Simon is onder de indruk van haar metamorfose. Sinds wanneer heb ik zo een hilarische zus, vroeg hij onlangs verbaasd.

Na iets minder dan een week, beslissen we dat het genoeg geweest is. Het kriebelt om weer te vertrekken. We weten nog niet goed naar waar, we zien wel. Het lukt nog steeds niet goed om gribfiles binnen te halen zodat we een goed weerbeeld krijgen, maar we weten dat er weinig wind zal zijn. En dat blijkt een understatement. 1,5 knoop, daar halen, zelfs wij die zo min mogelijk de motor willen opzetten, de zeilen niet voor uit. Na vier uur motoren zijn we het zat en gooien ons anker uit aan de Islas Sisargas. Een prachtige eilandengroep met een beschutte baai. De volgende dag zal blijken dat het enkel bewoond is door konijnen en zeevogels. Het is van een soort  woeste schoonheid, waarvan je niet wist dat je ze zo dichtbij huis zou aantreffen. Later zullen we naar de Islas Cies (officieel natuurgebied waarvoor we in A Coruña een ankervergunning moesten aanvragen) gaan, door alle gidsen en pilots aangeprezen als een must see, maar dat raakt ons minder dan deze eilanden. Wellicht ook omdat er op de Islas Cies horden dagjestoeristen met ferry's werden afgezet, terwijl we op sisargas helemaal alleen zijn. 

isla sisargas met de Sta Vast in de verte

We merken dat we heel traag geworden zijn. Het bootleven bevalt ons. We zijn niet bewust bezig met onthaasten, zoals we dat thuis wel moesten zijn. Hier komt het vanzelf. Misschien omdat alles ook echt traag gaat. De was doen neemt al snel een halve dag in beslag, koken duurt lang. Tafelen ook.  En boodschappen doen, is een hele onderneming. Op de bus wacht je zonder morren drie kwartier. (Alleen de wifi die nergens werkt, zorgt voor veel frustratie ;-))

het ontbijt tijdens het varen valt wel eens tegen...

de bbq op de reling is een schot in de roos! (dankjewel eric!)

In een dikke mist verlaten we de islas sisargas om te ankeren in de baai van Laxe. Een slaperig vissersdorpje, waar we Hugo ontmoeten. Een Vlaamse man die in Malaga woont met zijn Spaanse vrouw en zoon. Het is leuk om nog een keertje Nederlands te praten.

Dikke mist, typisch voor deze streek...

Sta Vast als enige zeilboot in de baai van Laxe

Op 25 augustus nemen we de bus naar Santiago. Het is een vreemde plek. Heel druk, heel veel gezellige cafés en restaurantjes en natuurlijk bedevaarders. We voelen ons een beetje bedriegers tussen al die mensen met hun ingezwachtelde voeten en zichtbare verwondingen. Verdienen we het wel om hier te zijn? Wij die hooguit 500 meter van aan de busstop moesten stappen…

Santiago...

De boot blijft al die tijd voor stress zorgen. Als we ankeren stopt de lier met draaien de laatste meters. We moeten het logge ding dan manueel aan boord heisen. Vervelend. Maar ook zorgwekkend. Als het ankermechanisme zelf de oorzaak is, wordt dat (alweer) een kostelijke grap. Het zou ook een energieprobleem kunnen zijn. Wekken we wel voloende ampère op om het electrisch circuit te voeden? Of werkt de alternator niet goed?

En dan heeft ook de watermaker kuren. De testkit geeft aan dat het water prima waarden heeft, helaas smaakt het naar rotte eieren. Terwijl het eerder echt lekker was. En zo blijven we dus bezig…

Isla Cies

Op 1 september hadden wij ook onze eerste schooldag. Het is nog wat zoeken en vergt toch behoorlijk wat voorbereiding en discipline van beide kanten, maar tot dusver gaat het goed. Elke dag tussen 9 en 12 wordt hier gerekend, gespeld, Frans geleerd, boekbesprekingen gemaakt en spreekbeurten voorbereid. Onder de strenge blik van juf mama en meester papa ;-).

Baiona is onze laatste Spaanse stop. Morgen steken we de grens over met portugal. Het land van de cataplana, Vasco da Gama en Fado en er komt fijn bezoek aan het einde van de maand. Hasta luego, amigos queridos!