De beruchte golf...

Ik wilde hier graag een uitvoerig technisch verslag schrijven van hoe wij die golf, waar iedereen het steeds over heeft, hebben ervaren, maar de eerlijkheid gebiedt me te bekennen, dat ik er nog weinig over weet. De dagen regen zich aaneen en ik kan me nog moeilijk herinneren wat nu wanneer gebeurde. Een poging. 15 augustus liggen we in L'aber wrac'h, een heerlijk plekje in Bretagne, en dient er zich plots een weather window aan. Nogal abrupt beslissen we de plannen om te gooien (en dus niet meer eerst naar Brest te varen, maar rechtstreeks door het Chenal Du four de oversteek naar Spanje te maken). De golf heeft zich aan ons getoond. In al haar gedaantes: de zee is woest, donker, prachtig, bruisend, golven kabbelden, of knallen aan een rottempo tegen de boeg, het regent, het is warm en ijskoud. De wind komt vanuit alle richtingen en draait de derde dag wel 80 graden waardoor we uiteindelijk met 7 knopen het laatste stuk naar A Coruna zeilen. De nachten vooral zijn koud. Gelukkig hebben we hulp van de papa van Vincent waardoor we de shiften onder ons drie kunnen verdelen. Het zit niet altijd mee. De autopilot begeeft het regelmatig waardoor we lange nachtelijke uren zelf moeten sturen. Gelukkig vindt Vincent de oorzaak, en Mc Guyver-gewijs lost hij het probleem voorlopig op.
Het is vreemd zo 's nachts alleen achter het roer. Ik blijf er niet onbewogen onder. Zoveel tijd om na te denken, om verwonderd te zijn over de onmetelijkheid van die grote, donkere zee. De maan geeft verbazend veel licht. Het lijkt wel een grote spot. Een bondgenoot tijdens de zwarte nacht. Het magische moment is wanneer de zon opkomt. Eerst kleurt de hemel lichtjes aan de horizon en dan zie je geleidelijk een oranje bol. Daar doe je het voor, denk ik. Het zijn speciale dagen. Een roes van vermoeidheid. Op de duur slaap je gewoon waar het zo uitkomt. De boot is een ravage, maar het deert niet. Spanje halen, dat is de focus. De kinderen zijn de max. Alsof ze op een schip geboren zijn. Ze spelen restaurant " Chez Sta Vast", doen een fotoshoot, en schreeuwen de longen uit hun lijfjes van opwinding als ze dolfijnen spotten! En dan op dag vier om drie uur 's nachts zien we plots in de verte de contouren van land... Opluchting. Euforie. Nog even en we voelen weer vaste grond. We did it! En niet eens zo slecht!

Een prachtige zonsondergang en het begin van mijn allereerste nachtshift...

Vele pogingen, twee keer beet: een dikke tonijn, maar hij ontsnapt voor we hem kunnen binnenhalen. 

Kapitein op uitkijk...

Vader en zoon voor we de nacht ingaan...

Het gaat vooruit...8,2 knopen over de grond!

Achterlijke wind! Vincent boomt de genua uit, plaatst de bulletalie en we kunnen vlinderen!!!

De love-boat is er niks tegen ;-) 

Fotoshoot!!

Een tien minuten-durende dolfijnenshow naast de boeg, net toen iedereen er een beetje doorzat. 

Tussen de rommel toch nog een uurtje slaap pakken...

Laaaaaaaaaaaaaand!!!!

Nieuwpoort-Cherbourg

De laatste twee weken zijn een beetje in een waas aan ons voorbij gegaan. Dagen lopen door elkaar, we hebben geen idee meer welke datum het is. We waren gehaast. Gehaast om de beruchte Golf van Biskaje te trotseren. Hoe later in augustus, hoe meer kans dat het er spookt, zeggen ervaren zeilers. Samen met Bea zeilen we in vijf dagen naar Cherbourg. Via Boulogne en Dieppe. De wind is maar zozo. Soms kunnen we zalig zeilen, maar af en toe moeten we er op motor pal tegenin beuken. De Sta Vast toonde zich erg zeewaardig, al liet de techniek ons regelmatig in de steek. De generator begaf het alweer (bleek een schandalige fout van de technieker die de revisie had gedaan in Blankenberge), en ook de autopilot had kuren. 

Boulogne: de haven is niet echt charmant te noemen, maar het stadje heeft wel iets... Lekker weertje ook ;-)

De plaatstelijke kermis...

Elke tocht wordt goed voorbereid, wat zal de wind doen, hoe zit de stroming? Toch schatten we het soms fout in. In Boulogne denken we dat de wind net goed genoeg zal zitten om ons naar Cherbourg te brengen. Tegen het advies in van de ervaren schipper van de boot naast ons vertrekken we voor een 20u durende tocht die ons uiteindelijk slechts tot in Dieppe brengt.

Koken als de boot helemaal scheef hangt, het blijft een uitdaging!

De stoeltjes op het achterdek, een favoriete plek tijdens het varen...

Zonsondergang voor de eerste nachttocht.

10 augustus: aankomst in Cherbourg en tijd voor een wasje!

Alweer een afscheid: dankjewel tante Beke om ons te vergezellen op de eerste dagen van onze tocht. Het was superfijn met jou aan boord!

Dé dag

We staan vroeg op want er moet nog veel gebeuren vooraleer we echt kunnen vertrekken. Grootste euvel: een tweede bezoek aan de tandarts. Simon en ik gaan mee om haar handje vast te houden en moed in te praten. Het helpt niet. Elise is doodnerveus en moet drie keer naar de wc in de wachtzaal. Na 30 tergend trage minuten komt Lori-Ann ons halen. Nog voor we zitten zegt ze: "Je mag het gerust weten, ik ben hier supergoed in". En dat doet 't hem. Elise gaat dapper zitten met haar mondje wijd opengesperd. Twintig minuten later staan we opgelucht weer op de stoep. Lori-Ann hield woord. Ze is echt supergoed! De twee (!) bloederige tandjes lieten we achter.

En dan gaat het plots allemaal erg snel. Druppelsgewijs arriveert het uitzwaaicomité. De nieuwe matrassen worden nog gelegd, karrenvrachten spaghettisaus van de mama ingevroren, snel nog papieren in orde gebracht, afscheidsfoto's getrokken en dan is het eindelijk zover. Nog een laatste knuffel, een laatste zoen. Elise snikt intussen onbedaarlijk. En ook de oma's hebben het lastig. Ook al zijn ze blij dat Bea, die Vincent heeft leren zeilen, het eerste stukje met ons meekomt, toch zijn ze er niet helemaal gerust in. Dan los ik de spring. Vincent manoeuvreert de boot onze ligplaats bij het VVW uit en daar gaan we. Daag, daaaaaag lieve allemaal! Plots weerklinken 10-tallen misthoorns doorheen de haven. De andere boten wensen ons een behouden vaart. Het is té overweldigend. Onder luid getoeter en aanmoedigingskreten varen we de geul uit. Het eerste kwartier zijn we allemaal stil. Maar gaandeweg dringt het tot ons door: we zijn weg! We zijn eindelijk vertrokken!! Ons avontuur start hier. Zelfs Elise draait bij. De wind zit fout, de stroom tegen en we moeten op motor, maar het geeft niet. We zijn weg!

Na een uur telefoon... We hebben de sleutels van onze auto, waarmee de ouders van Vincent zouden terugrijden nog aan boord. Wie ons kent, weet dat dit nogal typisch is ;-). We spreken af dat de overhandiging in Nieuwpoort zal gebeuren. 

12.15u: we liggen in bed . De sleutels zijn terecht. De kinderen en Bea in een diepe slaap. Alles is goed. Morgen gaan we verder. 

Elise en de tandarts

Oh wat ben ik boos op onze tandarts… Vorige week ben ik nog geweest met Elise in Leuven omdat ze kloeg over pijn. Gevoelig tandvlees was het verdikt. Het trekt wel weg. Drie dagen later staat er een abces om u tegen te zeggen in haar klein mondje. Gelukkig kunnen we de dag nadien al terecht bij een tandarts in Blankenberge. Deze reageert erg verbolgen op het werk van onze tandarts in Elise haar mond. Gevolg: de tand moet eruit: onder luid gekrijs en met vier mensen om op Elise in te praten wordt de boosdoener getrokken. Helaas blijft het daar niet bij. Vrijdag moeten we terug en zullen er nog één, misschien twee moeten aan geloven… Hoe we Elise zover zullen krijgen, is een raadsel.