De oceaan over met Sta Vast: Guadeloupe: croissants, goed gezelschap en onverwacht mooi.

Iles des Saintes is een kleine groep eilanden voor Guadeloupe. We ankeren in een min of meer beschutte baai voor het kleinste eiland: Terre-de-bas. Dit is de perfecte plek om weer op adem te komen na de drukke dagen in Dominica. We beperken het programma tot kleine eilandtochtjes, een beetje suppen en zwemmen rond de boot. We vinden een bakker met baguetten, vooralsnog zonder croissants, maar na het sponsbrood kunnen we ons geluk niet op. Op een dag drinken we zelfs Stella in een klein barretje met de lekkerste frieten die we al gegeten hebben. De vierde dag zijn we het gerol in de baai beu. Ze biedt geen beschutting meer voor de aanhoudende wind en golven en wij zetten koers naar Guadeloupe zelf. Itchy foot zullen we vier dagen later terug zien. Intussen bevoorraden wij ons in Pointe-a-Pittre, de hoodstad van Guadeloupe. De Lonely planet is er niet al te lovend over: "pretty uninviting" en "those who missed it, haven't missed much." Helaas, de gids heeft niet gelogen. Op zaterdagmiddag beslissen we de binnenstad te verkennen en er is NIKS. Het is er doods. Hier en daar wat rare figuren die dwaas uit hun ogen kijken, een enkele souvenirshop die open is. Waar zijn al de bewoners? De huizen lijken allemaal hun beste tijd gehad te hebben. Een man van een klein winkeltje legt ons uit dat er niemand meer woont. De stadsvlucht is er erg groot en het verval is duidelijk. De regering investeert niet in het behoud van de mooie architectuur en alles ziet er grauw en smoezelig uit. Uiteindelijk nemen we een bus naar een buitenwijk omdat er een Decathlon zou zijn. De chauffeur rijdt met de deur open, en ik ben een beetje bang dat ik er bij elke bocht zal uitvliegen, wat gelukkig niet gebeurt. De bus stopt voor een gigantisch winkelcentrum. Ervoor een bord waarop staat: "tout le monde est ici". En het is waar, het contrast met de hoofdstad kon niet groter. Hier is iedereen! Het gonst van de mensen die druk winkel in winkel uit lopen. Wij zijn een beetje overweldigd en weten niet goed waar eerst te beginnen. Drie uur later staan we weer buiten. Met een lichtere portemonnaie en veel nuttige, en ook wel wat minder nuttige aankopen.
De volgende dag krijgen we bezoek van de bemanning van High Five. Een Vlaams gezin met drie kindjes. Simon en Elise mogen in de namiddag mee aan boord van hun Bénéteau en we spreken 's avonds af voor een gezamenlijke aperitief en diner. Vlak voor we vertrekken snijdt Vincent zichzelf met een breekmes heel erg diep in zijn voet. We twijfelen of we naar het ziekenhuis zouden gaan. Thuis zouden we geen moment aarzelen, maar hier weten we het niet goed. Het bloed, helder rood kleurt al snel de hele cockpit. Mijn EHBO-cursus ten spijt, blijk ik alweer een ramp want bij de aanblik van al dat bloed, moet ik zelf even gaan liggen. Stéphan van Good Times overhaalt Vincent om niet te gaan, en zo goed en zo kwaad als we kunnen pakken we de teen in en trekken naar High Five. Het wordt een leuke avond. Als de zon ondergaat, nemen we onze dinghies en varen naar het centrum. Simon en Elise mogen mee met Pascale en Koen in hun snelle boot, wij tuffen er achteraan. We eten verrassend goed in een restaurant met neonverlichting aan het centrale plein Place de la Victoire. Als we afscheid nemen, spreken we af om contact te houden.

De dag nadien verhuizen wij naar Deshaies waar we ook Itchy Foot terug zien. Deshaies is een lieflijk dorp met een prettige sfeer. De baai ligt behoorlijk vol, maar wij zijn niet zo diep en ankeren bijna op het strand waardoor het (bijna) lijkt alsof we de baai voor ons hebben.
Als dan ook Blue Zulu, die we voor het eerst ontmoetten in Barbados, in de baai toekomt, is het feest compleet! Spelende kinderen, bier en pizza op het strand bij zonsondergang. Het leven kan simpel en schoon zijn.
In Deshaies nemen we Stella en Finn mee op een watervaltocht. Een prachtige wandeling over rotsen en stenen, die kriskras in het water liggen, met hier en daar door het water uitgesleten bassins, waarin we zwemmen. De terugtocht lopen we langs de weg, in een glooiend landschap met op de achtergrond de geruststellende aanwezigheid van de oceaan. Als we het ponton oplopen waar we de dinghies achterlieten, wacht Pat, de papa van Stella en Finn van Blue Zulu ons al op. Wat zien jullie er voldaan uit, merkt hij op. En dat is ook zo. An ordinairy day in paradise...