Dominica.

Onze eerste stop is in Portsmouth. Vroeg in de ochtend zien we in de verte de baai van de op 1 na grootste stad. We zijn nog wat suf want de nachttocht vanuit St Lucia was pittig. Tijdens mijn vier uur durende nachtshift heeft het onophoudelijk geregend. En aan miezeren doen ze hier niet mee. Als het regent, komt het met bakken. Harde, geselende druppels kletteren op en vooral onder de bimini recht de kuip in. Dominica is een donkergroene klomp in mist gehuld. Tot de zon doorbreekt en het eiland zich in al haar pracht voor ons ontvouwt. 

Dominica in de mist

Weelderig, groen, onaangetast. Dominica stond hoog op ons verlanglijstje. Het is een mysterieus eiland. Anders dan de anderen omdat toerisme er aan banden gelegd wordt en omdat de Dominicanen zo trots zijn op hun land dat ze er met liefde voor zorgen.

Het hele eiland is beschermd natuurgebied en is dun bevolkt. 70000 mensen wonen er. Er is veel armoede, maar mensen zijn er sympathiek en warm. “Welcome at Dominica, I hope you will enjoy my beautiful island!” We zullen het nog vaak horen. De eerste keer van Elvis. Nog voor we de baai invaren komt hij ons tegemoet in een geel-groene houten sloep met een zware buitenboordmotor. Hij helpt ons aan een mooringboei en laat weten dat hij of Edisson, zijn broer onze gids wil zijn om het prachtige eiland te verkennen. Hij legt ook uit dat alle erkende gidsen en verhuurders van mooringboeien verenigd zijn in een netwerk dat Pays wordt genoemd. Wat een subliem systeem. Het geeft een veilig gevoel en je weet dat je niet in het zak gezet wordt. En wat meer is, elke zondag organiseren ze een strandbbq. Maar eerst is er een blij weerzien met de bemanningen van de Zwitserse boot Richard Parker en de Duitse Good Times. Het blijkt de verjaardag van Johanna te zijn en we spreken af om de zonsondergang te bewonderen in een klein barakje op het strand. Rum punch voor de grote mensen, een heerlijk versgemaakte fruitsapmix voor de Simon en Elise. De volgende dag hebben we voor het eerst in lange tijd een luie dag aan boord. Het regent vaak en hevig en we blijven lang met vier in het grote bed liggen. Tegen zonsondergang stappen we in de bijboot om naar de bbq te gaan. De sfeer is er super, het eten heerlijk. Eliseke danst met Johanna, terwijl Simon een beetje sceptisch kijkt naar al die mensen die lichtjes aangeschoten door de rum de nacht in dansen. Het is al laat als we weer op de Sta Vast zijn.

Op weg naar een feestje

Doorkijkje in Portsmouth

 De dag nadien spreken we af met Eddisson om na bootschool een tocht te maken op de Indian River. Hij pikt ons en de bemanning van Good Times op aan de boot. Aan de ingang van de rivier gaat de motor uit. In het natuurgebied mag enkel geroeid worden en zonder gids mag je de Indian River niet op. Edisson is een boeiende verteller. Er is geen plant- of diersoort op zijn prachtige geboorteland dat hij niet kent. Hij toont ons ergens diep in het oerwoud verscholen een hut, een overblijfsel van één van de Pirats of the Caribean films. Edisson vertelt met weemoed over de tijd dat de filmploeg met Johnny Depp, Keira Knightly en Orlando Bloom op het eiland doorbracht.

Het langzame roeien, de prachtige natuur en het fijne gezelschap in dat kleine bootje geven de tocht een magisch tintje. We genieten allezes van dit bijzondere moment. De route eindigt in een bar midden in het oerwoud, verscholen tussen gigantische tropische bomen. Met een bont gezelschap rastamannen aan de toog. Simon en Elise krijgen er verse kokosnoot vakkundig met een machete opengehakt, en Edisson toont zijn vouwkunsten met varenbladeren. In een mum van tijd heeft hij voor elk van ons een prachtig kraanvogeltje gemaakt. Vlak voor we opnieuw de houten boot instappen voor de terugtocht roept de vrouw achter de bar Elise  en Simon terug. Ze krijgen elk een ketting ‘because they are such great kids’. Ik ben ontroerd door dit gebaar. En trots, want ze zijn inderdaad great. Zo ongedwongen dat die twee met al de mensen die we op deze lange reis tegenkomen omgaan. Het is schoon om zien.

Dinsdag verlaten we Portsmouth om terug te varen naar Roseau dat 20 mijl terug naar het zuiden ligt. Daar zullen we onze favoriete bemanning van Itchy Foot terug zien. Roseau is heel anders dan Portsmouth. Hier geen strandbarretjes, maar houten krakkemikkige vervallen huisjes op het strand. Er woedt veel rivaliteit onder de verhuurders van mooringboeien en dat voel je een beetje. Ze hebben geen goed woord over voor hun concurrenten. Hoe anders was dat in Portsmouth. Wij worden aangesproken door Marcus. We hoorden al dat hij “ok” was van andere boten. Marcus helpt ook Itchy Foot aan een deftige mooring en organiseert voor ons een rondrit op het eiland. Op een dag horen we hem roepen als wij aan de ontbijttafel zitten. Hij heeft vier kreeftjes bij. “Captain, you said you liked lobster… These are for you!” Wat wil je ervoor vroegen we hem aarzelend, want soms swingen de prijzen hier de pan uit.  En kan je het hen verwijten, als je ziet hoe de mensen hier soms leven. “Anything” antwoordde hij. Het werd een sixpack Heineken. Hij content, wij content.

Op de Indian River

Restant van Pirates of the Caribean

Met Stefan en Johanna en Edisson 

Sprookjesbomen

In de dagen die volgen, trekken we het binnenland van Dominica in. We zwemmen in Emerald Pool. Bezoeken het Freshwater lake en doen een aartsmoeilijke beklimming naar de Trafalger watervallen. Een echte aanrader is het Champagne Reef. We snorkelen er tussen bubbeltjes die opstijgen uit het koraalrif en zien er wonderlijk gekleurde vissen. Op een middag bezoeken we de lokale bibliotheek op zoek naar internet en worden we nadien op sleeptouw genomen door vier schoolkinderen die ons tonen waar je in Roseau Frozen Yoghurt kan eten. Op zaterdagmiddag gaan we de stad in om naar de karnavalstoet te kijken. Karnaval in de Caraïben wordt heel ernstig genomen. Op veel eilanden is het een wekenlang durend feest. Wij wonen de start van het karnavalseizoen op Dominica bij. De verkiezing van miss Teen Carnival, Miss mom Carnival en Miss Carnival. De parade is erg bijzonder, tractors, pickups met veel organza versierd en opgedirkte meisjes en vrouwen erin die onder begeleiding van veel luide muziek de stem van het publiek proberen te winnen door charmant te wuiven en snoepjes uit te delen. Maar er zijn ook majoretten en steltenlopers. Een enorme hoeveelheid kleuren en geluiden bombarderen onze zintuigen. En het publiek is zo mogelijk nog kleurrijker dan de stoet zelf. Het gonst nog na als we ’s avonds onze kajuit opzoeken.

Roseau

Marcus brengt kreeftjes

Mia en Jon 

Emerald Pool

Fresh water Lake

Gids Armstrong bij zijn huis

Klimmen naar de warmwater-waterval

Teo en Mia in de plaatselijke bibliotheek

de straten van Roseau

Roseau was een bijzondere belevenis, maar we zijn allemaal wat toe aan een beetje rust. Een rustige ankerbaai waar we kunnen zwemmen en wat bootklusjes doen. We beslissen naar Iles des Saintes te varen, een kleine eilandengroep die bij Guadeloupe hoort. Een stukje Frankrijk dus met een Creoolse toets. Misschien hebben ze wel baguetten? En een pain au chocolat?




Ps: nog even dit: dankjulliewel allemaal voor de leuke berichten hier, of via andere kanalen. Het is fijn om te lezen dat jullie een beetje met ons mee op reis zijn. x