De allerlaatste oversteek

De laatste oversteek is meteen ook de pittigste. Op 10 juli verlaten we de jachthaven van Ponta Delgada, uitgezwaaid door de vriendjes van Sea Colors. Er staat weinig wind en al snel moet de motor aan. We varen een rechte koers naar Engeland. Op de plotter, distance to destination: 1119 mijl. Als de avond valt, neemt de wind stilaan toe en rond 21u is de schijnbare windsnelheid rond de 20 knopen. We zeilen scherp aan de wind en steken voor de eerste nacht een reef, zodat de Sta Vast niet te hard zou hellen. Met een gemiddelde snelheid van 6 knopen over de grond gaan we de eerste nacht in. De kinderen hangen in hun netjes om te verhinderen dat ze uit hun bed rollen. Ook de tweede dag verloopt zonder veel incidenten. We halen een mooie snelheid en zien de mijlen wegtikken. Het is zonnig, maar de wind is koud. Vooral de nachten zijn een uitdaging. We doen meer en meer kleren aan, maar naar het einde van onze shiften is iedereen verkleumd en dan duurt het lang vooraleer we opgewarmd zijn. Mami gaf met Bea warmwaterkruiken mee en op het laatste stopte ik die tijdens mijn nachtshift in mijn zeilbroek. De dagen glijden rustig in elkaar over. Als we een klein tonijntje vangen is het feest aan boord. Op het menu: carpaccio à la Joris en sushi! 

Ondertussen is de wind helemaal weggevallen en moet de motor helaas aan. Op koers blijven betekent dagen aan een stuk motoren dus beslissen we de wind elders op te zoeken. We varen richting A Coruña waar er volgens de grib files wind op ons zit te wachten.  

15 juli. De wind wakkert aan, de zee wordt woester. Voor we de nacht ingaan, reven we het grootzeil helemaal, en ook de genua korten we in. De wind piekt tot 34 knopen. De Sta Vast trekt door de golven. Tegen de ochtend is de zee veranderd in een kolkende massa en de golven slaan regelmatig over en in de kuip. Het water stroomt met bakken over het gangboord en we worden alle kanten opgezwierd. De komende 48 uur zijn pittig. Er is wind. Veel wind, maar hij komt uit de richting waar wij naartoe moeten, dus kruisen we op. Nu eens zetten we koers naar Groenland, dan weer naar A Coruña. Op 48 uur leggen we amper 70 mijl af. Het is frustrerend en vermoeiend. Gelukkig zit de sfeer nog altijd goed. Bea is wel wat gewend en is een fantastisch bemanningslid. Of het nu zeilen trimmen is, wacht lopen, weerbeelden bediscussiëren, rodekool maken, of "wie ben ik" spelen met de kinderen is, ze doet alles met evenveel enthousiasme. Niks is haar teveel. 

18 juli. 44°55 N, 11°28 W. Vincent wijst aan stuurboord in de verte. Een enorme verticale spuit. Walvissen! Niet zo heel ver van ons vandaan. Op motor proberen we ze te volgen. Tot twee keer toe zien we de spuit, maar het lukt ons niet om dichterbij te komen. Door de manier van spuiten en het feit dat het dier maar 15 minuten onderduikt, denken we dat het een 'finn whale' was. We hervatten onze koers.

Intussen begint de wind eindelijk te ruimen. We mogen voor de wind zeilen. Ook al betekent dat regelmatig gijpen, toch voelen we ons goed bij deze koers. We kunnen weer even op adem komen. Het is wel nat. Alles is klam. Binnen ook. Het is moeilijk om de vochtigheid uit onze kleren te krijgen. Af en toe krijgen we een waterig zonnetje maar vaak is het grijs en miezerig weer. De koers wordt gewijzigd. We gaan naar Camaret. Boven de Scilly Islands, onze oorspronkelijke bestemming hangt een depressie. Daar hebben we geen zin in. Bretagne is ons nieuw doel dus. 

19 juli. De wind neemt toe. Onze snelheid ook. We halen pieken tot 9 knopen. De wind wakkert aan tot 35 knopen. De golven zijn hoog en krachtig en omdat we nu halve wind varen komen ze langszij. 

Op een bepaald moment krijgen we gezelschap van een grote groep van pilot whales (in het Nederlands: griend). Meer dan een uur volgen ze de boot, ze surfen op de golven. En ze zijn overal. Het is een adembenemend schouwspel. Als ze weg zijn, steken we drie reven in het grootzeil en heisen het kleine stagzeil. We gaan nog steeds zeven knopen. We zijn allemaal opgelucht als de wind wat wegzakt. Eindelijk kunnen we weer wat vrijer bewegen. Het is heel vermoeiend om voortdurend houvast te moeten zoeken en onze benen staan vol blauwe plekken en kneuzingen. 

Op 20 juli zien we in de late namiddag de contouren van de Bretoense kust aan de horizon. Het blijft koud, maar het is een zonnige dag en we genieten met volle teugen van het laatste stukje oversteek. Als de nacht valt, navigeren we ons een weg langs de vele rotsen en kliffen, geholpen door de vuurtorens en boeien, maar toch vooral door de kaartplotter. Om 1u, het heerlijke geluid van een ratelende ketting: we droppen het anker in de baai van Camaret. En daarmee is de laatste oversteek een feit. Het gevoel van melancholie dat ons al een maand vergezelt is sterk. Voorgoed hebben we de helwitte stranden, het lauwe kristalheldere water en de bootvrienden achter ons gelaten. Het is dubbel. Enerzijds zijn we blij omdat we vrienden en familie zullen terugzien, anderzijds droevig omdat het einde van dit onvergetelijke jaar in zicht is. De vermoeidheid slaat toe. Eerst slapen. Morgen is er tijd voor sentiment.

Sta Vast klaar voor vertrek op Sao Miguel

Een laatste blik op de Azoren

Sta Vast glijdt door de toen nog relatief rustige golven

De sushi-fabriek

Cinema op het dek in stijl

foto: Bea

Wie ben ik?

Sudoku-westrijd: Vincent-Katrien: 2-0

warmwaterkruik in mijn zeilbroek om een beetje warm te blijven

kouder dan koud

Pilot whales zwemmen met ons mee

surfen op de hoge golven

proberen warm te blijven

de kapitein en zijn juf

Na 10 dagen in Cameret. En het regent!

Dag Bea! Dankjewel voor alles!