De oceaan over met Sta Vast: Martinique in goed gezelschap

Als we een taxi nemen naar de luchthaven zijn we wat zenuwachtig. In de luchthavenhal staan allerlei mensen reikhalzend uit te kijken naar de aankomst van de grote Boeing uit Parijs met familieleden en vrienden die hun kerstvakantie op het zonnige Martinique komen doorbrengen. Een vader omhelst zijn zoon, drie meisjes met maffe kerstmutsen vallen hun vriendinnen juichend in de armen. Wat duurt het lang. Misschien zijn ze wel opgehouden door de douane? Maar dan zien we een gekend gezichtje achter het glas verschijnen, Celeste wurmt zich door de mensenmassa en dan gaat het plots snel. Er wordt gezoend, geknuffeld, wat zien jullie bruin, wat zijn de kinderen groot geworden, hoe was jullie vlucht, zijn jullie niet te moe... Gelukkig is Paul er die nogal nuchter vraagt of we van plan zijn om de rest van de dag door te brengen in de luchthavenhal. Terwijl we bekomen op een terras, worden de auto's gehaald en rijden we samen naar het huis dat ze voor twee weken huurden. Finn, Celeste en Elise hebben hun bedjes al snel klaargelegd en ook de oudste drie hebben hun kamertje ingericht. Het huis is zaaalig. Veel ruimte, een fijn terras en een grote tafel waar we met zijn allen aan kunnen zitten voor lange ontbijtjes en dinners. Vincent en ik gaan elke avond terug naar de boot met het Beest (onze bijboot), de kinderen mogen blijven overnachten in "the mansion". We voelen ons de koning te rijk. Er is een wasmachine, een douche waar eindeloos water uitkomt en een bad, waar Elise en Celeste op zijn minst 1, vaak twee keer per dag in gaan. De ongedwongenhied van samen zijn met mensen die je goed kent is heerlijk. Hoe dankbaar we ook zijn dat we zoveel nieuwe zeevrienden maakten, dit voelt toch een beetje als thuiskomen.

Wat duurt het lang...

Brieven en pakjes van het thuisfront!!!

Dankjewel opa (maar ik word nooit een kakker ;-) )

Er breken 14 relaxe dagen aan. We gaan bodyboarden op verlaten, woeste stranden, picknicken tussen locals, eten acras in leuke barretjes, spelen poker en weerwolven en genieten van de zalige maaltijden die Paul telkens weer op tafel tovert.
Op kerstdag krijgen we een grote envelop met allemaal kaartjes en brieven van het thuisfront. Ik krijg zelfs een ketting van die lieve Iris! En voor Simon is er een t-shirt van KV-Mechelen van zijn opa. Annelies spreekt met Simon af dat ze voor zijn verjaardag een OHL-t- shirt zullen geven ;-). Op Vincent zijn verjaardag hebben de kinderen de ontbijttafel prachtig versierd en krijgt hij een reuzachtige zak met zijn lievelingssnoep. En van mij een hawai-hemd, dat hij met enige afkeuring in ontvangst neemt. Het is pertang een schoontje...
Oudjaar vieren we in stijl! Langousten op de BBQ.

Gelukkige verjaardag Vincent!!!

Leo vangt de zon

Best friends herenigd na 6 maanden

Dankjewel voor de fantastische vakantie!

Het is een heerlijke tijd, en toch komt er ook weer een einde aan. De laatste dag zijn we druk in de weer met het opruimen van het huis, de auto's terugbrengen naar het depot en voor we het weten staan we alweer op de luchthaven. Nog snel maken de kinderen gekke foto's in een fotohokje en dan moeten ze ervandoor. Snel wordt er nog geknuffeld, tijd voor tranen is er niet. En nogal abrupt staan we plots verweesd alleen in de hal van de luchthaven. Na de drukte is de stilte verpletterend. Ik merk dat de tranen bij Simon en Elise niet ver zijn, dus we loodsen hen snel naar buiten voor een ijsje. Maar geen ijsje ter wereld kan het verdriet verzachten. Elise houdt zich goed, maar Simon is ontroostbaar. Alles doet hem denken aan zijn twee maatjes. Het lijkt alsof de zon nooit meer zal schijnen. We mogen geen aperitiefjes meer doen want dat deed hij altijd met Leonie, naar Reggae mag ook niet meer geluisterd worden, en het strand om de hoek een plek die gemeden moet worden. Het is echt intriest. We vreesden dat Elise het moeilijk zou hebben, maar hadden nooit gedacht dat het Simon zou zijn. Drie dagen na het vertrek van de vriendjes laten we hem bellen met Leo, en dat helpt. Ze maken alvast wilde plannen voor de zomervakantie.

Intussen weten we dat onze vrienden van de Itchy foot ook naar Le Marin komen en dat is super. Al snel is Simon weer in goede doen. We varen samen naar Les Salines, het bountystrand bij uitstek. We brengen er drie heerlijke dagen door in het gezelschap van vier andere bevriende boten. Soms waan ik me in de Paul Van Ostaijenlaan. Met dat verschil dat we hier de bijboot moeten nemen om op de koffie te gaan. De eerste avond in Les Salines eten we samen met Margret en Klaus van Starship overheerlijke chilli (ik heb intussen het recept!) bij de itchies.

De volgende avond zijn we welkom bij Margret en Klaus voor een geimproviseerde maaltijd. Uiteindelijk blijkt dat de andere boaties ook gevraagd zijn en we eindigen met 17 (!) in hun riante cockpit. Zij zijn ongelofelijk, ze slagen erin eten op tafel te toveren voor de hele bende en voorzien iedereen van Pina colada's, aperol spritz en rum punch. De ankerplaats zelf is een rollerige bedoening. We slapen drie nachten slecht en verhuizen met Itchy Foot naar Grande Anse d'Arlet, een beschutte charmante baai, waar we drie dagen snorkelen met zeeschildpadden. Wat een fascinerende dieren zijn dit! Ze zwemmen gracieus rond de Sta Vast. Donderdag krijgen we eindelijk bericht dat het nieuwe karretje voor ons grootzeil eindelijk uit Frankrijk gearriveerd is en dat betekent dat we na een heerlijke maand in Martinique eindelijk weer op pad kunnen. Morgen trekken we naar Le Marin om nieuwe voorraden in te slaan, water en diesel te tanken en uit te klaren. Oorspronkelijk zouden we dan naar Dominica gaan, maar we laten ons overhalen door de Itchies om mee naar St Lucia te gaan om samen de verjaardag van Simon te vieren...
En aangezien plannen er zijn om gewijzigd te worden, doen we dat. St Lucia, here we come!!