Luie dagen...

Na een broodnodige nachtrust en telefoontjes naar oma's en opa's om te zeggen dat we veilig zijn aangekomen, ontdekken we waar we de dag ervoor ons anker uitgooiden. De baai van Porto Santo. Een eiland op zo'n 40 km ten noordoosten van Madeira. We hebben zicht op een vulkanische bergkam, waar amper een boom op groeit. De baai is omzoomd met een lange strook goudgeel zand, waarop in de zomer horden toeristen uit Madeira met de ferry worden afgezet. Maar nu is het oktober en bijgevolg hebben we de baai voor onszelf. We hebben drie heerlijke dagen, waarin we niet veel meer doen dan zwemmen, een strandwandeling maken, ijsjes eten, en les geven. De derde dag hebben we echter veel last van swell: golven die dwars op de boot staan en de hele romp doen rollen van de ene kant naar de andere. Voor het eerst voel ik me echt zeeziek. Als ik bijna over de reling hang, beslissen we dat het genoeg is geweest. We bellen de jachthaven en vragen of zij een plekje voor ons hebben. We kunnen er niet aan een ponton liggen, maar gelukkig krijgen we toestemming om binnen de havenmuur te ankeren. Wat een opluchting. We hebben een groot vertrouwen in ons Rocna anker, dus we weten dat we deze nacht zo vast als een huis zullen liggen, ook al fluit de wind als gek. 

Porto santo is een echt wereldzeilershaventje. Er liggen Nederlandse, Franse, Scandinavische en Engelse boten. We eten pannenkoeken van de bateau crêpes, een oude mooie zeilboot van een Frans koppel dat al jaren op zee woont en leeft van pannenkoeken die ze verkopen in de jachthavens. Wat een leven! 

Bijzonder aan deze haven is ook de lange muur waar vertrekkers een tekening kunnen achterlaten als bewijs van hun passage. 
Ook de Sta Vast krijgt er een plekje. Onze tekening valt op in haar eenvoud. Wat je daar ziet op die muur... Sommigen zijn gemaakt door echte artiesten. De onze duidelijk niet als je afgaat op de reactie van de vrouw van de pannenkoekenboot. "Oh mais c'est special! Vraiment chouette...". Tja. We kunnen er wel om lachen. 

Zwemmen vanuit de boot in kristalhelder water.

onze bijdrage op de muur van Porto Santo

Donderdag houden we het toch voor gezien in Porto Santo. Tijd om Madeira te gaan verkennen. Aangezien de vrouw van de marina in Quinta do lorde vriendelijk, doch gedecideerd liet weten "no captain, no berth for you before monday", gooien we om half acht het anker uit naast een surrealistische klif. Om er vervolgens vier nachten te blijven. Het licht op de rotsen is er magisch. Het geluid van de branding rustgevend. We genieten volop van het heldere water en het aparte landschap. 

Eerste aanblik van Madeira

Pizza maken

Sta Vast naast de impressionante klif

Deze ochtend zijn we dan toch verhuisd naar de jachthaven. We hebben namelijk bezoek. En niet zomaar bezoek. Mami en opajo! De kinderen zijn door het dolle heen. Zij hebben hun mami al niet meer gezien sinds ons vertrek op vijf augustus en opajo niet meer sinds hij meekwam op de golf van Biskaje. Dat wordt een heerlijke week samen!

Welkomstcomité