Dankbaarheid

De maanden juni en juli stonden vaak in het teken van afscheid nemen. Potverdikke wat is dat lastig. Vincent bekijkt het allemaal nogal nuchter (wat is een jaar in een mensenleven?), maar bij mij vloeiden er al regelmatig tranen. Het doet me vooral ook beseffen hoe gezegend wij zijn met zoveel prachtige mensen om ons heen. Ik voel me oprecht dankbaar als mijn vriendinnetjes me op de trein zetten en blijven zwaaien tot deze uit het zicht is, wanneer de kinderen de kans krijgen om op school in de klas afscheid te nemen van al hun vriendjes, wanneer de lievelingsjuf ze nog mee op uitstap neemt, wanneer we met een heerlijke bende tot vijf uur aan een kampvuur zitten in onze tuin, dankbaar ook voor de zonnige dagen in Blankenberge in uitstekend gezelschap, en voor alle etentjes en uitjes, al dan niet gepland, die ik heel intens beleefd heb. Maar ook voor de steun die we kregen, van opajo die in de gietende regen mee de windvaan kwam ophangen, van de mama's en liefste tante van de wereld die het huis kwamen schrobben tot alles blonk, van mama die zorgde voor kilo's spaghettisaus, van papa die spontaan naar Landmeters reed om daar vreemde bestellingen op te halen (en die gul sponsorde), van mami die matrassen sneed alsof ze nooit iets anders deed, van omi van 94 die een zak vulde met allemaal onontbeerlijke spullen (als daar zijn: een zelfgebreide hoofdband, nagellak van christian dior en zakdoeken met een snuifje eau de cologne). 

En dan mijn heerlijke vrienden die ervoor zorgden dat ze allemaal een beetje mee reizen door hun ontroerende pakjes: een fotoreeks waar uren werk moet ingekropen zijn, kleine beschermengeltjes, een kayak zowaar, een gepersonaliseerd receptenboekje van iedereen, pakjes voor de kinderen om pas te openen op de oceaanovertocht, een overheerlijke Corsicaanse hesp… en dan vergeet ik nog de helft… Wat zijn wij rijk met zoveel heerlijke mensen om naar terug te keren!

Ps: we hebben de deadline niet gehaald. Er is nog teveel niet in orde. Het zal een dag of twee later worden.